Η άλλη Magna Carta…

(Του Μάρκου Μπόλαρη)
Ανηφόριζα.
Καλντερίμι,
αρχαίο λιθόστρωτο μονοπάτι.
Αιώνες ανεβαίνουμε από την πόλη προς το Μοναστήρι από τούτο το
καλντερίμι.
Τώρα βέβαια , εν εσχάτοις τοις καιροίς, ο αμαξιτός έχει ελαφρά
τροποποιημένη χάραξη.
Μόλις ο Μιχαήλ Παλαιολόγος , τούτος που είχε διατελέσει Στρατηγός
Διοικητής των Σερρών πριχού να γενεί Αυτοκράτορας, μόλις ξαναπήρε στα
1261 την Κωνσταντινού Πόλη από τα χέρια των Σταυροφόρων Φράγκων ,
ο τότε Επίσκοπος Εζεβών ο Ιωαννίκιος, οι Εζεβές σήμερα είναι το χωριό
Δάφνη στην Βισαλτία, όπου και μέχρι σήμερα αντέχει ο Πύργος της Μάρως
της Μπράνκοβιτς – Καντακουζηνής, μορφωμένος και ασκητής τούτος ο
επίσκοπος, ξεκίνησε την ανέγερση ενός πνευματικού Πύργου.
Πάνω σε ριζιμιό βράχο, μέσα στην άγρια χαράδρα που σκίζει το βουνό στα
δυό, στις υπώρειες του όρους του Μενοικέως, θεμελίωσε Μονή και την
αφιέρωσε στον Μεγάλο Ασκητή , τον Πρόδρομο Ιωάννη. Με ευχή του
Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ορίστηκε Σταυροπηγιακό το Καθίδρυμα ,
αφού στα θεμέλιά του ενεπάγη Σταυρός που στάλθηκε από τον
Οικουμενικό Θρόνο , γιά να ορίζει στους αιώνες την αδιασάλευτη κυριαρχία
και την εξάρτηση της Μονής και Έφορός της ορίστηκε ο μετέπειτα
Αυτοκράτορας και Ιστορικός ο Ιωάννης ο Καντακουζηνος , που στο όνομά
του ακόμη και σήμερα επτακόσιους χρόνους μετά ονομάζεται η συνοικία
Καντακονόζ’ , ήγουν Καντακουζηνή !
Ανηφόριζα.

Με δρόσιζε ένας γραιγολεβάντες, θαλασσινός , που καβαλώντας τους
λόφους της Αμφίπολης , απ’ τον κόλπο του Στρυμόνα, νοτίζει μ’ αρμύρα κι
ευωδιές ιώδιου τον κάμπο των Σερρών.
Με πρόλαβε στον ανήφορο, καβάλα στο μουλάρι, ένας καλόγερος.
Ιδρωμένο το ζώο. Μ’ έναν ντουρβά αγιονορείτικο , υφασμένο με γίδινη
τρίχα , κρεμασμένο από τη σέλα του.
Ευλογείτε ,είπα ξαφνιασμένος.
Δεν είχα αντιληφτεί ότι είχα συνοδοιπόρο . Μόνον όταν έφτασε δίπλα μου.
Ο Κύριος να σε ευλογεί, αποκρίθηκε.
Με κοίταξε.
Τι βλέμμα !
Έρχεστε γιά την πανήγυρη του Μοναστηριού , ρώτησα.
Πλησιάζουν οι μέρες της “Μνήμης του δικαίου εν εγκωμίοις” στις 29
Αυγούστου.
Από τους αρχαίους χρόνους , απάντησε.
Μου φαίνεστε γνωστός, Γέροντα.
Με κοίταξε κατάματα !
Τι φώς στο βλέμμα !
Συγκλονισμός !
Μα, Γέροντα, είστε ο Πατριάρχης ;
Ο Γεννάδιος ;
Ίδιος, όπως στην τοιχογραφία, έξω από το Μακρυναρίκι, δίπλα στον
ευεργετήσαντα Αυτοκράτορα Ανδρόνικο Β’ τον Παλαιολόγο
Μειδίασε, συγκατανεύοντας !
Ο Σχολάριος !
Από τους αρχαίους χρόνους
ανεβαίνω !
Μόνον τώρα κατάλαβα,
μόνον τώρα διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί μου !
Συνοδοιπόρος,
Συναναβαίνων εις το όρος
με τον πρώτον μετά την άλωση της Πόλης Πατριάρχη. τον κλεινό Γεννάδο
Σχολάριο !
Τούτον τον υψιπέτη αετό της Ρωμιοσύνης που τους χαλεπούς καιρούς και
χρόνους, όταν έπεσε η Πόλη και μπήκαμε σε πορεία στην έρημο της
τουρκοκρατίας, σκλαβιά πέντε αιώνων,
είδε, προείδε, ψυχανεμίστηκε, αντιλήφθηκε
τις συνθήκες της δουλείας, τις αξεπέραστες δυσκολίες, τις φουρτούνες,
τους εφιάλτες, τις προδοσίες, τις αλλαξοπιστίες, τις πικρίες, τις δημεύσεις,
τους γενιτσάρους, τους γενιτσαρισμούς, τις σφαγές, τις θυσίες, τους
νεομάρτυρες και
λειτουργώντας ως Γενάρχης της Ρωμιοσύνης, αξιοποιώντας την μέθη του
κατακτητή μετά τον θρίαμβο, την αβεβαιότητα του πριν την πλήρη
εδραίωση, την ανησυχία του για ενδεχόμενη πανστρατιά των δυτικών,
εισηγήθηκε και πέτυχε την θεσμοθέτηση των προνομίων. Απέσπασε από
τον Μεχμέτ μιά MAGNA CARTA, γιά να πορευτεί το Γένος των Ρωμιών,
ηττημένο στρατιωτικά. αλλά σε καταφανή πολιτική, οικονομική, πολιτισμική
υπεροχή στους καιρούς και τους χρόνους των αγαρηνών !

Τρείς φορές ανέβηκε στον Οικουμενικό Θρόνο. Στο διαστήματα των
μεσοπατριαρχιών και μετά την τρίτη Πατριαρχεία του στο πνευματικό
Κάστρο του Εζεβών Ιωαννικίου και του ανηψιού του Ζιχνών Ιωάννη
κατέφευγε. Ως μοναχός, ασκητής, μελετητής, διανοούμενος, λόγιος,
πολυγραφότατος συγγραφέας ο μαθητής του προμάχου Εφέσσου Μάρκου
του Ευγενικού.
Στην Προδρόμεια Μονή , στο Πατριαρχικό Σταυροπήγιο εκοιμήθη ,
αγιάζοντας τον τόπο,
ο πλοηγός της πορείας μας στην τουρκοκρατία,
ο φωτισμένος Πατριάρχης
που διείδε και εξασφάλισε τους όρους
και πάκτωσε τους οδοδείκτες της εξόδου.
Ανηφορίζαμε …
Όπως στους αρχαίους χρόνους,
όπως από τους αρχαίους χρόνους
Φτάσαμε !
Στράφηκα να πάρω την ευχή !
Ο Γεννάδιος είχε προπορευτεί ευλογών.
Εισήλθε στο Μοναστήρι Του, στην Ιστορία ,
στην Εκκλησία !
Θριαμβευτής εν Ακρα Ταπεινώσει !
Ο Πρώτος της εν Αιχμαλωσία Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας
Αφήνοντάς μας την τεράστια εκκλησιαστική, πολιτική, ιστορική. θεολογική
παρακαταθήκη Του , ύδωρ αλλόμενον γιά τον πολυκύμμαντο πλού μας
στις καταιγίδες της Ιστορίας.
Ξεκίνησα κατερχόμενος .
Είναι οι μέρες τέτοιες !
Ο Ερντογάν , το μεγαλείο της Αγιά Σοφιάς, το σύμπλεγμα πολιτισμικής
κατωτερότητας των παρείσακτων, η ΑΟΖ που δεν ορίσαμε, οι παράνομες
έρευνες, οι γεωτρήσεις, οι συνεχιζόμενες προκλήσεις, το Αιγαίο, το
Καστελλόριζο, η Κάσος , ο Έβρος, η απαράμιλλη Μονή της Χώρας, άλλου
Πολιτισμού τεκμήριον, οι φρεγάτες κι οι συγκρούσεις, οι λυκοφιλίες κι
λυκοσυμμαχίες, οι δικές μας προχειρότητες, η ενδοτικότητα γιαλαντζί
προοδευτικών, οι δήθεν εταίροι που μας επιφυλάσσουν συμπεριφορά ως
προς εταίραν, οι woke και οι δήθεν, ου μήν αλλά κι η παλικαριά των
ενόπλων στα σύνορα κι η από Οδυσσέως τέχνη στη ναυτοσύνη του
Πολεμικού Ναυτικού
κι ένας Λαός, πονεμένος μα υπερήφανος,
που σιγοτραγουδά μαζί με τον Μίκη,
τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου
“Την Ρωμιοσύνη μη την κλαίς …
Νάτη , αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό
Με το καμάκι του ήλιου” !
Σκεφτόμουν , Αυγούστου μηνός φθίνοντος,
τι θα ήθελε
να μας πρωτοπεί ,
εν μέσω θυέλλης,

ο αδικημένος και κατασυκοφαντημένος,
ο εν αγίοις Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
ο κλεινός Γεννάδιος ο Σχολάριος !
Κι εν τέλει αστραψε ο νούς .
Μα , σήμερα ,
25 του Αυγούστου τιμάται η μνήμη Του !
Και βέβαια
η ανυπέρβλητη παρακαταθήκη.