Ήταν ένα λεπτό, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι που μόλις είχε διαβεί το κατώφλι της τρίτης
δεκαετίας της βιογραφικής του οντότητας …
Εκεί, κάπου μετά το Λύκειο και την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, η μικροαστική του ανία βρήκε
διέξοδο.. Στην πολυπρόσωπη, απρόσωπη παρέα των «δήθεν» επαναστατημένων νέων φίλων του.
Κοινός παρονομαστής της “φιλίας” τους η διάχυτη, ανεξακρίβωτη αίσθηση της “καταπίεσης”…
Σκοπός τους η διερεύνηση όχι του ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ αλλά του κάθε τι που θα έδιωχνε, χωρίς κόπο την
“ανία” που θα προσπόριζε νοήματα, έστω εφήμερα, όμως ευδιάκριτα και οπωσδήποτε
αισθησιακά…
Ναρκωτικά !…
Σε άλλες εποχές, σε αυτήν εδώ την πόλη, σε ολάκερη τούτη την επικράτεια της «φαιδρής
πορτοκαλιάς» καταπίεση σήμαινε φτώχεια, υποχρέωση για μεροδούλι έλλειψη όχι της ελευθερίας
να χαρείς τη ζωή αλλά των πόρων που θα βοηθούσαν να πραγματώσεις το δικαίωμα της κάθε
ελεύθερης από υποχρέωση δουλείας ή δουλειάς ώρας για να χαρείς την εφήμερη ζωή!..
Αλλά ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί…
Σωστά!
Τώρα υπάρχουν οι πόροι στρυμωγμένοι σε κάποιο ασφυκτικό τριάρι μιας κάποιας κακόγουστης
πολυκατοικίας σε αυτήν την τόσο αλλαγμένη, πολύβουη, ξάγρυπνη, αεικίνητη πολυάνθρωπη και
συνάμα τόσο απίστευτα και οδυνηρά απάνθρωπη πόλη…
Η «καταπίεση» μάλλον ξεκίνησε νωρίς…Τότε ήταν αθέλητη αδιαφορία…
Ξεκίνησε καθώς ο γονιός πάσχιζε να εξασφαλίσει τους πόρους και η μάνα πρόσφερε με την εκτός
εστίας απασχόλησή της στην απαραίτητη αύξησή τους…Το λεπτοκαμωμένο, χλωμό παιδάκι δεν
καταλάβαινε από πόρους ούτε από μάρμαρα Πεντέλης και κρύσταλλα ΒΟΗΜΙΑΣ…
Καταλάβαινε, όμως, οπόταν την έβρισκε τη γλυκιά ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς…εκείνο το
χάιδεμα σtο κεφάλι από το χέρι του πατέρα… Καταλάβαινε με όλο του το ΕΙΝΑΙ την ανείπωτη χαρά
μιας βόλτας στην παραλία καθώς κρεμότανε από τα χέρια του μπαμπά και της μαμάς και…ΕΝΑ,
ΔΥΟ,ΤΡΙΑ, ΧΟΠ!..
Έκαμνε το γιγάντιο βήμα, και γέμιζε γέλια και χαρές παιδιάστικες η ατμόσφαιρα, και γέμιζε
ανείπωτη ευτυχία η καρδούλα του, πλημμύριζαν με φως τα μάτια της μαμάς, φούσκωνε με
περηφάνια το στήθος του πατέρα…
Του έλειπαν, του έλειπαν αφήνοντας χαοτικό κενός, γίνονταν τόσο επιθυμητά καθώς παρέμεναν
απρόσιτα όλα αυτά τα απλά πράγματα που δεν αγοράζει το χρήμα….
Κάπου ανάμεσα στον αγώνα για τα κρύσταλλα, τα μάρμαρα και τις πορσελάνες λιγόστεψαν οι
αγκαλιές, τα χάδια, οι βόλτες τα γιγάντια βήματα…Έδωσαν όλα αυτά τη θέση τους στην
αδιαφορία..
Αδιαφορία;
Ο αγώνας του πατέρα και της μάνας, το αγχωτικό κυνηγητό των πόρων που εξασφαλίζουν το
πολυπόθητο καλό βιοτικό επίπεδο σε μια άτυπα «πτωχευμένη» κοινωνία…
Έτσι τουλάχιστον το έβλεπε αυτός!
Όταν κοιτάς από χαμηλά, ο κόσμος των μεγάλων είναι σίγουρα συναρπαστικός, τόσο απρόσιτος,
σχεδόν μαγικός…
Θέλεις, κάθε παιδί θέλει, να μακρύνουν ξαφνικά τα πόδια σου, να μακρύνουν τα χέρια σου να
τους αγκαλιάσεις και να φτάνοντάς τους να ψιθυρίσεις στο αυτί τους:
” Ε, μανούλα, πατερούλη, τί γίνεται; Εμένα με…ξεχάσατε;”
Ο αγώνας μεταφράζεται σε σύμβολα της επιτυχίας μέσα στα σύγχρονα αστικό-βιομηχανικά μας
πλέγματα και καθώς απομυζά την ικμάδα, τη ζωντάνια, τα συναισθήματα την αγάπη μας
πολλαπλασιάζονται τα κρύσταλλα, οι πορσελάνες, τα μάρμαρα…
Τα άψυχα ακριβοπληρωμένα κομψοτεχνήματα της επιτυχίας μας, της ποθητής «ευπορίας!..»
Η αθέλητη κόπωση των γονιών που δουλεύουν ώρες ατέλειωτες στην ψυχή του παιδιού γεννά
την ανάγκη για «Φυγή» από την οδυνηρή πραγματικότητα που παίρνει διάφορες μορφές:
Αντικοινωνικές πράξεις, επιδερμικό σεξ, ναρκωτικά…
Το εικοσάχρονο, ευαίσθητο, χλωμό, λιγομίλητο παλικάρι, φοιτητής πανεπιστημίου τώρα, ήθελε
από πολύ καιρό να ΦΥΓΕΙ!…
Και σήμερα το καταραμένο αυτό κοκτέιλ το «βοήθησε», δυστυχώς. να φύγει ΟΡΙΣΤΙΚΑ!…
*Δυστυχώς τα Ελληνόπουλα καταγράφουν «πρωτιές» ανάμεσα στους Λαούς των 27 χωρών που
αθροιστικά απαρτίζουν την μεγάλη οικογένεια της Ε.Έ. αλλά το να κατέχεις την πρώτη θέση στη
λίστα θανάτων από ναρκωτικά δεν είναι δυνατόν να ικανοποιεί κανέναν μας.
Το θέμα το προσεγγίζω σήμερα με αυτό το λυρικό ψυχογράφημα ευχόμενος να ξυπνήσουμε!…
Κλείνοντας Γνωστοποιώ στους φίλους αναγνώστες και αναγνώστριες ότι υπάρχει το σχετικό
βιβλίο μου με τίτλο:
«Αλκοολισμός-Ναρκωτικά – Αιώνιες μάστιγες της ανθρωπότητας» το οποίο στη διάρκεια των
τελευταίων 4 δεκαετιών κυκλοφόρησε και διανεμήθηκε ΔΩΡΕΑΝ σε σχεδόν ΜΙΣΟ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΟ
αντίτυπα και, ευχόμενος ότι δεν θα παρεξηγηθώ για μικροπρεπή ή επιπόλαιο εγωισμό, πιστεύω
ότι έχω το δικαίωμα να χαίρομαι και να είμαι περήφανος για αυτό δηλώνοντας ότι ΔΕΝ δέχτηκα
αμοιβή για καμία από όλες τις εκδόσεις και ανατυπώσεις του έχοντας αποφασίσει, εξ αρχής, ότι
αποτελεί μία δική μου ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ προσφορά στην ελληνική κοινωνία και συγκεκριμένα σε
άτομα και οικογένειες που ήδη αντιμετωπίζουν ή μπορεί σε κάποια στιγμή στο μέλλον να
αντιμετωπίσουν πρόβλημα αλκοολισμού ή ναρκωτικών.
Τις τελευταίες δεκαετίες τυπώθηκε και διανεμήθηκε ΔΩΡΕΑΝ σε όλη την Ελλάδα, ήταν μια
προσωπική μου κοινωνική μου προσφορά καθώς ΔΕΝ εισέπραξα συγγραφικά δικαιώματα) και
έφτασε σχεδόν το μισό εκατομμύριο αντίτυπα από Οι 5 «σπόνσορες» της ΔΩΡΕΑΝ διανομής του
βιβλίου μου ήτα πέντε κατά χρονολογική σειρά: «σπόνσορες»:
1/ Ητην εταιρεία παραγωγής και εμπορίας ελαστικών GOODYEAR ΕΛΛΑΣ, ΑΒΕΕELLAS
2/ Τα σουπερμάρκετ KONSUM-ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΗΣ
3/ Το Γενικό Επιτελείο Στρατού
4/ Το Ταμείο Υγείας-Πρόνοιας Προσωπικού Εθνικής Τράπεζας (ΤΥΠΕΤ) και
5/ Η Συνεταιριστική Τράπεζα Κοζάνης σε Συνεργασία με την Αστυνομική Διεύθυνση.
