Κοινωνικό-πολιτικό πιπεράτο του Καθηγητή Πιπερόπουλου
Στο Ψαράδικο της γειτονιάς (ονόματα δεν λέω και δεν γράφω για να μη κατηγορηθώ για «γκρίζα» διαφήμιση) βρήκα τον παιδιόθεν φίλο μου Ανέστη που όχι από πρόθεση αλλά επειδή έτσι το έφερε η τρέχουσα πραγματικότητα δεν τον μνημόνευσα στα κείμενά μου τώρα τελευταία.
Χαιρετιστήκαμε, όπως χαιρέτησα και τον ιδιοκτήτη του ψαράδικου, γιός παλιού συμμαθητή και αυτός, και βλέπω τον Ανέστη να πηγαίνει στην κάσα που γράφει επάνω «τσιπούρες αλανιάρες» παίρνει μια αρκετά μεγάλη στα χέρια του, κρατά το ψάρι με το κεφάλι κάτω, και με μια αργή κίνηση, σχεδόν ιεροτελεστικά, ανεβάζει στα ρουθούνια του την ουρά του ιχθύος και αρχίζει να την πηγαινοφέρνει αριστερά-δεξιά και να τη μυρίζει!..
Παραξενευτήκαμε με την κίνηση του Ανέστη και ο ιδιοκτήτης του ψαράδικου και εγώ, τον κοιτάξαμε τον καλό φίλο να περιεργάζεται και να προσπαθεί να μυρίσει την ουρά της τσιπούρας και αντιδρώντας και οι δυο με έκπληξη είπα εγώ προλαβαίνοντας τον ιδιοκτήτη του ψαράδικου:
«Ανέστη εάν δεν γνώριζα ότι τα ξέρεις όλα για τα ψάρια θα έλεγα πως είσαι πρωτάρης και λάθος σε καθοδηγήσανε να μυρίζεις το ψάρι από την ουρά προς το κεφάλι για να βεβαιωθείς ότι είναι φρέσκο!…»
«Με πρόλαβες κύριε Καθηγητά» είπε ο ιδιοκτήτης του ψαράδικου ενώ ο Ανέστης άρχισε να γελά δυνατά αποδεικνύοντας ότι βασικά φιλοτέχνησε αφορμή για κουβέντα!…
«Φίλε Γιώργο και φίλε ψαρά ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι το ξέρω και το έχουν ακούσει ακόμα και τα σχολιαρόπαιδα σαν τα εγγόνια μας και τα παιδάκια του ψαρά λόγω επαγγέλματος του μπαμπά τους! Ότι ΠΟΛΛΑ ‘κεφάλια’ χαλάσανε στην Πατρίδα μας το ξέρω, ότι αφήσαμε να ξεπέσουν και να ξεφτίσουν πατροπαράδοτες Αξίες, Αρχές και Ιδανικά το συζητάμε σε παρέες όλοι αλλά έτσι απλά ήθελα σήμερα να δώσω μια αφορμή σα γείτονες και φίλοι να κουβεντιάσουμε εάν το ‘χάλασμα’ έφτασε μέχρι την ουρά!…»
«Αχτύπητε φίλε Ανέστη πάντα βρίσκεις τον τρόπο να γίνεσαι σαν και μένα ‘δάσκαλος’ του είπα και με σεγκοντάρισε ο ψαράς μνημονεύοντας τον παλιό μας φίλο τον πατέρα του που ‘έφυγε’ πριν μερικά χρόνια και η αποδημία του άφησε σοβαρό κενό στην παρέα μας…»
Κάηκε η Ελλάδα μας από τον πραγματικά πρωτόγνωρο για χώρα με εύκρατο κλίμα τον Ιούλιο, στέγνωσε από άκρη σε άκρη η Ελλάδα μας και κάηκε τον Αύγουστο και Σεπτεμβριάτικα πνίγηκε στα νερά με απροσδιόριστες οικονομικές καταστροφές και πρωτόγνωρες ταλαιπωρίες των κατοίκων του ο Θεσσαλικός κάμπος και έχουμε μπροστά μας Φθινόπωρο και Χειμώνα που θα πνιγούν με αποκαΐδια οι πόλεις μας όπως μετά από κάθε καλοκαιρινή πυρκαγιά των δασών μας.
«Για Κόμματα, Υπουργούς, Βουλευτές, ή μάλλον ‘Βολευτές’, για Γιατρούς, Δικηγόρους, Αστυνόμους, Δεσποτάδες, Καθηγητές και βάλε, το συζητάμε, για τα ψάρια μου, όμως, κύριε Ανέστη ΟΧΙ, είπε ο ψαράς χαμογελώντας…»
Πήρε ο Ανέστης την παραγγελία του, παρήγγειλα και εγώ στον αγαπητό μαγαζάτορα-ψαρά αυτό που ήθελα, πήρε ο Ανέστης το δρόμο της επιστροφής στο σπίτι του εγώ πήρα το δρόμο για το γνωστό μου καφέ-μπαρ για να απολαύσω τον μονό – Λούγκο εσπρέσο και να φιλοσοφήσω την ενδιαφέρουσα συνάντηση και την λακωνική αλλά πολύ «καυτή», την πιπεράτη μας αναφορά σε Αξίες, Αρχές και ιδανικά που πλέον κατατάσσονται στην κατηγορία «αγαθά σε ανεπάρκεια…»
«Ανέστη ωραία τα έκανες με το παιχνίδι σου με την ουρά και το κεφάλι της τσιπούρας καθώς βλέπουμε καθημερινά έξαρση στην εγκληματικότητα ακόμη και σε εφήβους, κλοπές, διαρρήξεις, αναιτιολόγητους φόνους, οδηγούς που σκοτώνουν πηγαίνοντας με 150 σε ζώνες 50 χιλιομέτρων, με αδέλφια να σφάζονται για μοιρασιά πατρικής περιουσίας, με πανδημία διαζυγίων…» είπα καθώς χωρίζαμε.
«Φίλε Γιώργο, έγραψες τις προάλλες ότι ‘χτυπήσαμε πάτο ανθρωπιάς’, ότι χάλασε μεγάλο μέρος της ουράς» φώναξε ο Ανέστης φεύγοντας και δεν πρόλαβα να του απαντήσω…
Εσείς τι λέτε;
