Ναι, ξέρω. Έχω καιρό να εξασκήσω τον γραπτό λόγο. Σχεδόν έχω ξεχάσει πώς κρατούν την ρημάδα την πένα. Αν την κρατήσεις ανάποδα, αντί για γράμματα βγαίνουν μουντζούρες. Φταίει αυτός ο νέος Σουλτάνος, που για χάρη του είπα να κάνω λίγο το κορόιδο. Λάθος. Δεν κάνει ο άνθρωπος το αξίωμα. Το αξίωμα σε κάνει απάνθρωπο. Ξύνω την κεφάλα μου, που κοκκινίζει εύκολα (από τον ήλιο κι όχι από ντροπή), αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα. Άλλωστε είμαι απλά ένας καραγκιόζης, ένας μέτριος σ’ έναν κόσμο αρίστων. Πολλοί μου το ‘παν κιόλας, ό,τι πρέπει να σκύβω το κεφάλι, να τρώω τις καρπαζιές και να μη μιλάω. Θέλουν να με βλέπουν πίσω από ένα πανί να τις τρώω από τον Βεληγκέκα και να την κάνω με ελαφριά πηδηματάκια. Το δοκίμασα τρομάρα μου, αλλά δεν έτυχε να πετύχει. 400 χρόνια σκλαβιάς φαίνεται ότι δεν ήταν αρκετά για να αλλάξουν το DNA μου.
Ε λοιπόν το σκέφτηκα καλά και το αποφάσισα. Τι σημασία έχει που είμαι ο Καραγκιόζης; Τι πειράζει να είμαι και εγώ υποψήφιος; Στο κάτω κάτω ποιος θα με κρίνει; Κάποιος ανώτερος μου λογικά, κάποιος που δεν είναι Καραγκιόζης. Ίσως ένα Συμβούλιο καραγκιόζηδων, που υπακούει στα φιρμάνια του Σουλτάνου και εκείνου του τζαμπαμάγκα του Χαλίφη, που ανακάλυψε τελευταίος τον τροχό και μάνη μάνη βάλθηκε να με ξεκάνει. Μα τι λέω; Αυτό το αξίωμα το κατήργησε το 1924 ο Κεμάλ.
Ωστόσο η Αγλαΐα μου το ‘πε καθαρά. “Ευτυχώς υπάρχει Θεός ή Αλλάχ και έστω και στο τέλος πήρες αυτό που σου άξιζε”. Να ‘σαι καλά Αγλαΐα. Το θυμάμαι, δεν ξέχασα. Ο δρόμος είναι στρωμένος με αγγούρια. Άλλος τα τρώει και δροσίζεται κι άλλος τα τρώει και ζορίζεται. Εξάλλου δεν υπάρχει Σαράι, στο οποίο να υπάρχει αξιοκρατία. Όπως δεν υπάρχει και χαρέμι που η Σουλτάνα, τα χανουμάκια, τα γιουσουφάκια και οι ευνούχοι να μην παίρνουν άριστα. Μάλλον κάπου αλλού θα πρέπει να είμαι Υποψήφιος.
Τελικά δεν ήταν δύσκολο. Σαν το ποδήλατο. Άπαξ και το έμαθες μια φορά, το ξέρεις για πάντα. Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος να μην εξασκούμαι στο ποδήλατο ή στη χρήση της πένας. Μπας και μου λείπουν τα ερεθίσματα;
Να είστε καλά, καλή Ανάσταση και μη δίνετε σημασία στο παραλήρημα ενός καραγκιόζη.
Γιώργος Βαρδακώστας
