Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Οι πελαργοί είναι κάτι άγνωστο στους κατοίκους των πόλεων. Στα χωριά όμως στα πεδινά και τις κωμοπόλεις, όπως π.χ. το Αιγίνιο και το Κίτρος, είναι πολιτογραφημένοι μόνιμοι κάτοικοι. Έχουν και το δικό τους συγκεκριμένο κτηματολόγιο, τις μεγάλες φωλιές πάνω σε στύλους, κολώνες της ΔΕΗ και ψηλά μέρη.

Φέτος ήρθαν δυο βδομάδες νωρίτερα. Πριν από τα χελιδόνια. Συνήθως έρχονται εκεί γύρω, στις 25 Μαρτίου, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.

Οι παλιοί, σύμφωνα με το έθιμο του Μάρτη, φορούσαν εκείνες τις ασπροκόκκινες κλωστές σαν βραχιολάκι την πρώτη μέρα του μήνα και περίμεναν μέχρι να δουν τα πρώτα χελιδόνια ή τους πρώτους πελαργούς. Τότε τις έβγαζαν και τις κρεμούσαν στο κλαδί ενός ανθισμένου δέντρου. Και είχαν πάντα την απορία, πώς αυτά τα πουλιά μπορούν να ταξιδεύουν τεράστιες αποστάσεις και να ξαναβρίσκουν τη φωλιά τους, την ίδια φωλιά που είχαν αφήσει πέρσι όταν είχαν ξενιτευτεί αρχές Σεπτέμβρη για να ξεχειμωνιάσουν σε νότια πιο ζεστά μέρη.

Ξεκίνησαν από τη μακρινή Αφρική.  Που τη βρήκαν τη δύναμη να πετάξουν τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα;

Εγώ με το αυτοκίνητο κάνω μια μικρή διαδρομή,  λ.χ. από την Κατερίνη στη Χαλκιδική, κι αν δεν προσέξω τις πινακίδες μπορεί να κάνω λάθος και να βρεθώ σε άλλο μέρος. Κι αν χρειαστώ οδική βοήθεια παίρνω τηλέφωνο την Express Service. Κάθε μια ώρα κάνω μια στάση να ξεκουραστώ, για καφέ και τουαλέτα.

Αυτά τα πουλιά, χωρίς πινακίδες, χωρίς GPS, περνούν πάνω από θάλασσες και στεριές, από χωράφια, περιβόλια, χωριά, ποτάμια και κόλπους, πάνω από νησιά και ξερονήσια, με αέρα και βροχή, χιλιάδες χιλιόμετρα χωρίς διάλειμμα, χωρίς παρκινγκ, χωρίς καφέ και ξεκούραση.

Και με αλάνθαστο τρόπο βρίσκουν τη δική τους φωλιά!

Tην ίδια φωλιά κι όχι κάποια άλλη. Αυτήν που είχαν αφήσει πέρσι το φθινόπωρο όταν έφυγαν για να πάνε στην Αφρική.

Πώς το ξέρουν;