Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης

Ήταν ένα ζευγάρι, γύρω στα 80. Μια μέρα η γυναίκα λέει στον άντρα της Κώστα,

–  Δεν πας απέναντι στο σουπερμάρκετ να ψωνίσεις μερικά πράγματα;

Πράγματι, ο άνθρωπος βγήκε και πήγε να ψωνίσει.

Στο δρόμο βλέπει κάποιον μεγάλο στην ηλικία, που τού φάνηκε σαν να ήταν γνωστός. Τον κοιτάζει με προσοχή και στο τέλος τού λέει,

–  Ρε Γιώργο, εσύ είσαι;

–  Ναι, εγώ είμαι. Εσύ ποιος είσαι;

–  Ρε συ Γιώργο, δεν με θυμάσαι; Είμαι ο Κώστας ο παλιός συμμαθητής, που υπηρετήσαμε μαζί στο στρατό…

–  Τώρα σε αναγνώρισα! Τι κάνεις ρε παλιόφιλε; Πώς είσαι; Τόσα χρόνια έχω να σε δω… Δεν ξέρεις πόσο χάρηκα… Πώς έτσι από εδώ; Τι κάνεις; Πού βρίσκεσαι; Πώς πας με την υγεία σου; Η οικογένεια, τα παιδιά, τα εγγόνια όλοι καλά 

–  Κοίταξε, όχι εδώ στη μέση του δρόμου, να, το σπίτι μου είναι εκεί απέναντι, πάμε να καθίσουμε και να τα πούμε με την ησυχία μας.

Πράγματι πηγαίνουν στο σπίτι, μόλις μπαίνουν μέσα ο Κώστας λέει στη γυναίκα του, 

–  Αγάπη μου, από δω είναι ένας παλιός καλός μου φίλος. Δεν μάς φτιάχνεις ένα καφεδάκι;

–  Ευχαρίστως, λέει η γυναίκα, και σε λίγο έρχεται με τους καφέδες και το λουκουμάκι.

Έτσι, οι δυο φίλοι άρχισαν να λένε τα νέα τους – είχαν τόσα πολλά να πουν. Κάποια στιγμή ο Κώστας ξαναφωνάζει τη γυναίκα του,

–  Αγάπη μου, δεν μας φέρνεις κι από εκείνο το σπιτικό λικέρ από κράνα που φτιάχνεις;

Πράγματι, σε λίγο έρχεται η γυναίκα και σερβίρει και το λικέρ.

– Άλλο, τι κανείς; Με την υγεία, την σύνταξη, τον κορωνοιο… 

Είχαν τόσα πολλά να πουν, που δεν κατάλαβαν πότε πέρασε η ώρα και ήλθε το μεσημέρι.

–  Δεν πιστεύω να πας να φας στο εστιατόριο! Θα φάμε εδώ μαζί… Έχω και ωραίο κρασάκι..

Ο Κώστας ξαναφωνάζει τη γυναίκα του,

–  Αγάπη μου, ετοίμασε να τσιμπήσουμε, φέρε κι απ’ το δικό μας καβουρμά και το καλό κρασί…

Μόλις έφυγε η γυναίκα για να ετοιμάσει το τραπέζι, ο Γιώργος λέει στον Κώστα, 

–  Κώστα, θέλω να σού πω κάτι, αλλά μη με παρεξηγήσεις… Σαν πολύ ερωτευμένο σε βλέπω… Όλο Αγάπη μου και Αγάπη μου την ανεβάζεις και την κατεβάζεις τη γυναίκα σου…

–  Αχ, βρε Γιώργο, έχεις δίκιο, αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις. Δεν ξέρω τι έχω πάθει, αλλά εδώ και μερικούς μήνες ξεχνώ πολύ εύκολα και δεν .μπορώ να θυμηθώ το όνομα της.. Γι’ αυτό την φωνάζω Αγάπη μου !