Λίγα χρόνια πρίν, γεμᾶτοι προσδοκίες, περιμέναμε πῶς καί πῶς νά δοῦμε τί εἴδους χειμώνας ἦταν αὐτός, πού ἀπειλητικά προέβλεπαν οἱ προφητεῖες στήν τηλεοπτική σειρά φαινόμενο «Τό παιχνίδι τῶν θρόνων» (Game of thrones). Διατηρούσαμε ἀκόμη μιάν ἀναλαμπή ἀθωότητας. Ἐλπίζαμε κιόλας ὅτι ἡ πολυδιαφημισμένη «ἔξοδος ἀπό τά μνημόνια» μπορεῖ νά ἦταν ἡ ἀρχή μίας νέας ἐποχῆς εὐημερίας κι εὐμάρειας. Πῶς τὄπε ὁ Μητσοτάκης τήν ἡμέρα τῆς νίκης του στις ἐκλογές; «Ἀπό αὔριο» διεκήρυξε μέ τόν γνωστό πομπώδη, κενόδοξο τρόπο του (ποιός ἄραγε τοῦ γράφει αὐτούς τούς βλακώδεις λόγους;) «ὁ οὐρανός θά γίνει πιό γαλανός». Τό πρῶτο καταστροφικό μπουρίνι χτύπησε τή Χαλκιδική λίγες ὥρες μετά.

Σήμερα περιμένουμε ξανά ἕνα χειμῶνα, ἀληθινό κι ὄχι τῆςτηλεοπτικῆς μυθοπλασίας αὐτή τή φορά. Ἡ περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τόν θέλει βαρύ κι ἀσήκωτο. Θα εἶναι ὁ πιό δύσκολος χειμώνας μετά τό 1942 (δηλαδή τον πιό σκληρό κατοχικό χειμῶνα πείνας καί θανάτου πού γνώρισε ἡ χώρα τόν 20ό αἰώνα), ἀναγγέλλει τσιριχτά ἡ κωμική φιγούρα τοῦ ὑπουργοῦ ὑπανάπτυξης. Και τά φερέφωνα τῆς ἐξουσίας πιάνουν το νῆμα καί σπέρνουν μέ τή σειρά τους, ἑκόντες – ἄκοντες τόν φόβο, γιά μίαν ἀκόμη φορά. Μέ ἕνα νέο ἀφήγημα!

Ὁ κόβιντ ξεθώριασε πιά, ἀλλά δέν θέλουν νά ἀφήσουν τόν λαό νά συνέλθει ἀπό τό προηγούμενο σόκ, νά πάρει μίαν ἀνάσα, νά ἐπιχειρήσει νά ζήσει καί νά στοχαστεῖ ἐλεύθερα. Ἡ μόνη τους ἐλπίδα ἄλλωστε γιά νά διαιωνίζουν τήν κυριαρχία τους εἶναι ἡ διατήρηση τῶν πολιτῶν ναρκωμένων κι ἀποπροσανατολισμένων.

Ἀκοῦμε ὅτι μᾶς ἐπιτίθεται ἡ Τουρκία, ὅτι ἡ Ρωσία θέλει νά βυθίσει τήν Εὑρώπη στό ἐνεργειακό σκοτάδι… βλέπουμε καί την πραγματική ἔκρηξη τοῦ πληθωρισμοῦ, πού ἐξανεμίζει τά πενιχρά εἰσοδήματα τῶν περισσότερων καί καθιστᾶ γιά μίαν ἀκόμη φορά ἀνέκδοτο τήν περίφημη ἀνάπτυξη, πού ἔτσι κι ἀλλιῶς, κι ἄν ποτέ συμβεῖ, θά εἶναι γιά τούς λίγους. Ἀλλά ἡ προπαγάνδα ἐπιμένει ὅτι ἡ οἰκονομική δυσπραγία, ἡ ἐκτίναξη τῶν τιμῶν δεν ὀφείλεται στήν ἀσύδοτη κερδοσκοπία τῶν φίλων τῆς κυβέρνησης καί στήν πλήρη ἀπροθυμία καί ἀνικανότητά της νά λειτουργήσει πατριωτικά καί φιλολαϊκά,ἀλλά στόν πόλεμο τῆς Οὐκρανίας, ὅπου ἡ Ρωσία δῆθεν πολεμάει τίς εὐρωπαϊκές ἀξίες καί θέλει νά ἐκμηδενίσει τόν δυτικό πολιτισμό, καί ἄλλες πολλές ἀνοησίες και ψέματα, ἀνάλογης ἐμβέλειας μέ τήν ἐπιδημία τοῦ κόβιντ.

Ξέρετε κάτι ὅμως; Ὁ χειμώνας πράγματι ἐνσκήπτει ἐξαιρετικά ἀπειλητικός, ἀλλά ὄχι γιά τούς λόγους μέ τούς ὁποίους μᾶς τριβελίζουν προπαγανδιστικά τό μυαλό. Ναί, θά εἶναι πιό δύσκολος ἀπό τούς προηγούμενους, ἀλλά μέ κάποιο τρόπο θά τόν «πηδήξουμε», ποὔλεγε κάποτε κι ὁ θλιβερός πλέον Νιόνιος. Αὐτόν ὅμως πού δύσκολα θά «πηδήξουμε» εἶναι ὁ πραγματικός χειμώνας τῆς Ἑλλάδος, κι ὄχι μόνον αὐτῆς!

Ὁ πραγματικός χειμώνας τῆς Ἑλλάδος προκαλεῖται ἀπό τό γεγονός ὅτι τά ψεύδη καί οἱ μύθοι τῆς προπαγάνδας τῆς ἐπελαύνουσας παγκοσμιοποίησης μοιάζουν νά πετυχαίνουν εὔκολα τό στόχο τους. Ἡ μεγάλη ὑπνοβατοῦσα σιωπηρή πλειοψηφία τῶν ἀνθρώπων ὑποκύπτει στήν ἐκστρατεία αὐτή τῆς ἀπάτης καί τῆς παραπληροφόρησης. Αὑτοπαραδίδεται καί ὑποδουλώνεται ἑκουσίως. Κι ἀκόμη χειρότερα, δεν φαίνεται να ὑπάρχει ἄμεσα ἐλπίδα οὐσιαστικῆς ἀλλαγῆς, ἀφοῦ τό πολιτικό σύστημα εἶναι πλέον πλήρως ὁμογενοποιημένο, ὅπωςἀπέδειξε ἡ ἐμπειρία τοῦ κόβιντ καί ἡ ἀπίστευτη σύμπνοια ὅλων τῶν λεγομένων κομμάτων τοῦ «δημοκρατικοῦ (ἐδῶ γελᾶμε) τόξου» στην ἐφαρμογή μέτρων καταπίεσης, για τό καλό μας!

Καί δέν φτάνει αὐτό. Την ἴδια διάθεση ὑποταγῆς στά κελεύσματα τῆς κεντρικῆς ἐξουσίας μοιάζουν νά ἐπιδεικνύουν καί οἱ πάσης φύσεως τοπικοί ἄρχοντες, ἡ λεγόμενη τοπική αὐτοδιοίκηση, οἱ λεγόμενοι ἐπιστημονικοί σύλλογοι καί οἱ περισσότερες συνδικαλιστικές ὀργανώσεις. Ἡ συμμετοχή τους ὡς κομπάρσων στό ἐξουσιαστικό παιχνίδι, ἔστω καί μέ ἀνταμοιβή «τά ψιχία τά πίπτοντα ἐκ τῆς τραπέζης τῶν πλουσίων», μοιάζει νἆναιαὐτοσκοπός, κι ὁ φόβος μήπως καί τήν στερηθοῦν προσθέτει λίγους ἀκόμη μεῖον βαθμούς στό πολιτικό, κοινωνικό, ἀλλά καί πνευματικό ψύχος.

Ὡς πρωτοβουλία πολιτῶν «Φλόγα Ἐλευθερίας», καί καθώς πλησιάζουμε τή συμπλήρωση ἑνός ἔτους ἀπό τήν σύσταση τῆς ὁμάδας, συνεχίζουμε τίς παρεμβάσεις μας στήν τοπική κοινωνία, μέ τίς μικρές μας δυνάμεις, ὡς σάλπισμα ἀφύπνισης συνειδήσεων. Διότι τό χειρότερο, ξέρετε, δέν εἶναι νά ὑπνοβατεῖ κανείς. Τό χειρότερο εἶναι νά μήν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ὑπνοβατεῖ.

Γι’ αὐτό καλοῦμε καί θά συνεχίσουμε ὑπομονετικά νά καλοῦμε τούς συμπολῖτες μας νά ἀφυπνισθοῦν. Νά διαπιστώσουν ὅτι οἱ μάσκες πέφτουν πλέον δίχως ντροπή, καί δέν μιλῶ γιά τίς ἀντιεπιδημιολογικές ἱατρικές μάσκες, πού καλά κάνουν καί πέφτουν, ὡς ἄχρηστες κι ἐπικίνδυνες γιά τόν γενικό πληθυσμό. Μιλάω γιά τά προσωπεῖα καί τά φτιασιδώματα ἑνός πολιτεύματος πού εἶναι «δημοκρατία» μόνον φαινομενικά, (ἀφοῦ πλέον εἶναι καταφανές ὅτι οἱ κυβερνήσεις τύποις ἐκλέγονται καί, οὐσιαστικά, εἶναι ὄργανα ὀλιγαρχῶν), δεδομένου ὅτι ὅσοι πραγματικά ἐπιχειρήσουν νά πᾶνε κόντρα στήν κυρίαρχη τάξη πραγμάτων ἁπλῶς διαβάλλονται καί ἐκμηδενίζονται πολιτικά, διά τῶν ΜΜΕ. (Τοὐλάχιστον, στήν ἐπάρατη Ρωσία, ἡ πολιτική ἐξουσία ἐπιβάλλεται τῶν ὀλιγαρχῶν, δέν τούς ὑπακούει οὔτε τούς γλύφει!).

Εἶναι ἐπίσης φανερό, γιά νά δώσουμε ἕνα κραυγαλέο παράδειγμα πλήρους ἐκπτώσεως, ὅτι ἡ διάκριση τῶν ἐξουσιῶν, πού διδασκόμασταν στά πανεπιστήμια, ὡς θεμέλιο μιᾶς δημοκρατίας δυτικοῦ τύπου, καταφανῶς δέν ὑπάρχει πιά. Ἄν ποτέ τολμήσει κάποιο δικαστήριο ἤ δικαστής νά πάρει τόν ρόλο του στά σοβαρά και νά κρίνει ἀντίθετα πρός τά κυβερνητικά σχέδια καί συμφέροντα, νά ἐλέγξει καί νά διώξει κυβερνήσεις καί κυβερνῆτες (κι αὐτό τήν περίοδο τοῦ κόβιντ ἔγινε κάτι παραπάνω ἀπό ὁρατό), ὁ μέν «θρασύς» δικαστής διώκεται (ὅπως π.χ. συνέβη μέ τήν εἰσαγγελέα τοῦ ὑπερσκανδάλου Νοβάρτις) ἤ, ἄν δένμποροῦμε νά διώξουμε ὁλόκληρο τόν Ἄρειο Πάγο, τοῦ ἀνατρέπουμε διά νόμου τίς ἀποφάσεις καί μάλιστα μέ τό αἶσχος τῶν διατάξεων ἀναδρομικῆςἰσχύος. Ἄν αὐτό δέν εἶναι σημαδεμένο παιχνίδι, τότε ποιό εἶναι;

Ἐμεῖς πάντως, εἰς πεῖσμα τῶν ἀπειλῶν, μποροῦμε συνειδητά να εὐχηθοῦμε σέ ὅλους «καλό χειμώνα!». Ὑπάρχουν «ἐργαλεῖα», ὅπως ἡ πίστη, ἡ ἐλπίδα κι ἡ -μείζων ὅλων- ἀγάπη, πού μποροῦν να μᾶς κρατήσουν ζωντανούς κι αἰσιόδοξους, καθώς θά μαθαίνουμε ὄχι να ἐπιβιώνουμε, ἀλλά νά ζοῦμε ἀλλιῶς, ἔτσι ὅπως οἱ ξεχασμένοι μας τρόποι μᾶς κράτησαν διά τῶν αἰώνων στην ὕπαρξη, τρόποι τούς ὁποίους χρειάζεται να ξαναθυμηθοῦμε. Κι ἄν ὑπάρχει λόγος πού θέλουμε νά φέρουμε ἀνθρώπους κοντά μας, εἶναι γιά ν’ ἀρχίσουμε νά μοιραζόμαστε αὐτά πού εἴμαστε κι αὐτά πού ἔχουμε, εἰς πεῖσμα τοῦ φόβου καί τῆς ἀπολυταρχίας πού σκοτίζει τόν ὁρίζοντα ὄχι μόνον τῆς Ἑλλάδας ἀλλά καί τοῦ κόσμου ὁλόκληρου.

Ἐδῶ θἄμαστε, σύν Θεῶ, νά λέμε καί νά πράττουμε!

Φ.Ε.