Το Πατρικό, της Μητέρας μου, Όλγα Γανωτή, του Γένους Αθ. Ν. Μαρνέλα
Περνώντας από μπροστά σου κοντοστέκομαι… Σε αντικρύζω και νομίζω πως με καταλαβαίνεις. Χρόνια ζω με τις αναμνήσεις μου. Τζάμπα περιμένεις, με την ελπίδα να ρθει κανείς.
Οι σαγιονάρες στοιχισμένες στο πατάκι στέκουν…ποιόν να καλοδεχτούν να νοιώσουν κι αυτές για λίγο, ανθρώπινη παρουσία ; Πέτρα-Πέτρα το έχτισε ο παππούς μου με οικονομίες και με πολύ ιδρώτα από την Αμερική. Όμορφες εποχές, ήτανε γεμάτο ζωή .
Φωνές, κλάματα παιδιών, γιορτές, γάμους, γεννητούρια… Μεγάλωσαν σ αυτό γενιές και γενιές…Τώρα σιωπή! Έπαψε το τζάκι να καπνίζει, ποιος να ζεσταθεί; Η καλοσκουπισμένη αυλή, της γιαγιάς Φώτου γεμάτη με ασβεστωμένους τενεκέδες, με βασιλικούς, μανζουράνες και ένα σωρό από πανέμορφα λουλούδια που μοσχοβολούσαν, απουσιάζουν και τούτα.
Η κληματαριά σκαρφαλωμένη στην καστανιά , πάνε και τα δυό αντάμα.
Οι παππούδες πέθαναν και αυτοί και οι νεότεροι φύγανε για μια καλύτερη ζωή.
Έφυγε και ο ” Μπέλος ” – έτσι τον λέγανε- με τα λανάρια στο λαιμό, εκείνο το μεγαλόσωμο λευκό σκυλί που τρέμαμε για να πάμε να πούμε τα κάλαντα.
Αλλά σιγά-σιγά οι επισκέψεις λιγόστεψαν ώσπου σταμάτησαν ολότελα. Σίγουρα τα δωμάτια εκτός από άδεια θα γέμισαν αράχνες και σκόνη. Μην απογοητεύεσαι σπιτάκι μας….. ξέρω οι άνθρωποι είμαστε αχάριστοι.
Γνωρίζω όμως πως άψυχα και έμψυχα την ίδια τύχη έχουν στο τέλος…κι εμείς οι άνθρωποι κάπως έτσι καταντάμε, με την διαφορά, εσύ δεν έχεις πού να διαμαρτηρηθείς. Και να τσιρίξεις, χαράμι. Ποιος θα σε ακούσει; Εκεί μένεις και προσμένεις, αφού πόδια δεν έχεις για να φύγεις. Το μόνο σου καλό…που δεν έχεις Κ α ρ δ ι ά για να ματώνει, ούτε ψ υ χ ή για να πονάει……….
