Μουσειακή Αποθήκη Μακρυγιάλου

Πολύς λόγος γίνεται τώρα τελευταία για την Επισκέψιμη Μουσειακή Αποθήκη Μακρυγιάλου;. Τι πραγματικά συμβαίνει με αυτό το κτίριο, που σχεδόν από όλους χαρακτηρίζεται ως «κόσμησμα»;

Το 1998 η Κοινότητα Μακρυγιάλου, έχοντας ήδη παραχωρήσει το πιο κεντρικό οικόπεδο του χωριού, που ήταν διαμορφωμένο ως γήπεδο ποδοσφαίρου, για να κτιστεί μουσείο, εξασφάλισε μια γενναία για την εποχή εκείνη χρηματοδότηση και ξεκίνησε η κατασκευή ενός κτιρίου διπλάσιου σε μέγεθος από αυτό που βλέπουμε σήμερα. Μετά την ανέγερση του βασικού σκελετού, ήρθε ο «Καποδίστριας» και το κτίριο παρέμεινε γιαπί για πάνω από 10 χρόνια.

Με επίμονη, ωστόσο, αλλά και την έμπρακτη υποστήριξη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, το έργο εντάχθηκε στο ΕΣΠΑ και οι εργασίες ξεκίνησαν πάλι το 2013 για να ολοκληρωθεί η κατασκευή του κτιρίου, αλλά και να εκπονηθεί μουσειολογική προμελέτη.

Σύμφωνα με τον σχεδιασμό που υπήρχε τότε, ο άνω όροφος προοριζόταν σχεδόν αποκλειστικά για έκθεση ευρημάτων, και ο κάτω όροφος για την αποθήκευση του συνόλου των αρχαιοτήτων της βόρειας Πιερίας (και αυτών που φυλάσσονται στα Μουσεία του Δίου και της Θεσσαλονίκης).

Και ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, και οι εργασίες προχωρούσαν κανονικά σύμφωνα και με την εγκεκριμένη από το ΥΠΠΟΑ μουσειολογική προμελέτη, προφανώς κατόπιν παρεμβάσεων, το Κεντρικό Συμβούλιο Μουσείων στα τέλη του 2014 ακύρωσε την εγκεκριμένη προμελέτη και στις αρχές του 2015 επέβαλε μια άλλη (που έπρεπε να υλοποιηθεί εν μία νυκτί). Η νέα αυτή μελέτη μετέτρεπε τον άνω όροφο από έκθεση σε αποθήκη.

Ναι, αλλά το έργο τώρα έχει τελειώσει όμως

Το θέμα είναι ότι το έργο έχει περάσει από 40 κύματα, με προεγκρίσεις που εγκρίνονται και στη συνέχεια ακυρώνονται για να εγκριθεί κάτι άλλο, το οποίο πάλι δεν είναι αποδεκτό κ.ο.κ. Και όλα αυτά εκπορεύονται από την ηγεσία του ΥΠΠΟΑ.

Με τα ευρήματα που βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη τι γίνεται;

Για την επιστροφή των αρχαιοτήτων που τελούν υπό ομηρία από το Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, ούτε λόγος από το ΥΠΠΟΑ. Για το θέμα έχουν επανειλημμένα κατατεθεί επερωτήσεις από βουλευτές, αλλά και ψηφίσματα από το Δήμο μας.

Τελικά, όμως η Επισκέψιμη Μουσειακή Αποθήκη είναι ένα έργο που έχει υλοποιηθει:

Το θέμα είναι ότι το κτίριο παρελήφθη διοικητικά το 2016 και από το 2017 λειτουργεί, με όποιο τρόπο μπορεί να λειτουργήσει, υποστελεχωμένο όπως είναι. Και λειτουργεί σε πείσμα όλων όσων προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετό, όπως για παράδειγμα οι αυτοαποκαλούμενες επιτροπές που απαριθμούν 9-10 μέλη και που συστήνονται, διαλύονται και ξανασυστήνονται με τροποποιημένη σύνθεση. Επιτροπές που θεωρούν ότι είναι τιμητές των πάντων και με το μυαλό τους κινούν τα νήματα. Και που θεωρούν πως απευθύνονται σε ηλίθιους. Διότι συμβαίνουν τα εξής γελοία πράγματα:

όσοι επίμονα διατείνονται ότι το μουσείο (ή Μουσειακός οργανισμός, όπως το χαρακτηρίζουν, χωρίς να μας εξηγούν τί σημαίνει αυτό) είναι κλειστό, συχνά πυκνά το επισκέπτονται και φωτογραφίζονται μέσα σε αυτό, δίπλα στις αρχαιότητες. Αλήθεια, πως επισκέπτονται τόσο συχνά ένα κτίριο για το οποίο κτυπιούνται ότι είναι κλειστό;

Πως αυτοί που υποτίθεται ότι ενδιαφέρονται για την τουρισμό, δυσφημίζουν τον τόπο αντί να τον διαφημίζουν; Με αυτόν τον τρόπο βοηθάνε την τοπική επιχειρηματικότητα, για την οποία λένε ότι κόπτονται; Και μήπως τελικά οι ντόπιοι επιχειρηματίες, αντί να τους χειροκροτούν, θα έπρεπε να τους μηνύσουν για διαφυγόντα κέρδη;

Δεν υπάρχει δηλαδή πραγματικό ενδιαφέρον για τον πολιτισμό;

Το ενδιαφέρον για τον πολιτισμό, αυτό εξαντλείται σε πόζες και selfie δίπλα στα αρχαία.

Και γιατί γίνονται όλα αυτά. Τι και ποιον εξυπηρετεί η όλη κατάσταση;

Κοίτα, εδώ ο τόπος είναι μικρός και όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Και ξέρουμε γιατί γίνονται όλα όσα γίνονται, γράφονται και λέγονται: κάνουμε ένα ντόρο στο υπουργείο, με πρόσχημα το «λαϊκό αίσθημα», μπας και ανοίξει καμιά θεσούλα και για την πάρτη μας. Αυτό κάθε άλλο παρά επιλήψιμο είναι. Δεν μπορεί όμως ο καθένας να ακυρώνει ένα ολόκληρο έργο για να καθίσει σε μια καρέκλα.

Δεν μπορεί κανείς να κάνει ο, τι θέλει;:

Ο καθένας βέβαια μπορεί να κάνει ο,τι θέλει. Νομιμοποιείται όμως ουσιαστικά ή ηθικά; Και το υπουργείο τι κάνει γι’ αυτό. Για τις συνεχείς αναρτήσεις, τα στημένα δημοψηφίσματα, τα υποκινούμενα like, ακόμη και την «κλοπή» του έργου των ανθρώπων που εργάστηκαν αθόρυβα για τον τόπο αυτό.

Και το Υπουργείο γιατί δεν βγαίνει μπροστά για να προστατέψει το έργο του;

Μήπως τελικά βολεύει το υπουργείο όλο αυτό; Να δημιουργήσει κακώς κείμενα και να διατηρεί μια κατάσταση για να μη γυρίσουν ποτέ τα αρχαία στον τόπο τους; Ποιο είναι όμως το δικό μας χρέος; Να καταλάβουμε ότι ο σκοπός είναι ένας και είναι ιερός: να επιστρέψουν τα αρχαιολογικά ευρήματα του τόπου μας στον τόπο μας, εκεί όπου ανήκουν.

Και εν κατακλείδι, όποιος δεν μπορεί να κάνει αρχαιολογικές ανασκαφές, μόνο αρχαιολογικές προσδοκίες μπορεί να έχει. Και ο νοών νοείτω….

            Μαρία Αβραμίδου

Ανεξάρτητη Δημοτική Σύμβουλος

      Δήμου Πύδνας-Κολινδρού