Η συνθήκη της Λωζάνης

Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* – φιλόλογος

                                         Μέρος  Α΄
 Θα καταπιαστούμε σήμερα να αναλύσουμε, τι τέλος πάντων διέπει το καθεστώς των νησιών του ανατολικού Αιγαίου.  Γι’ αυτά τα νησιά, όπως και για άλλα θέματα οι Τούρκοι γείτονές μας βρυχώνται. Από το 1974 με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κατά καιρούς τα παρουσιάζουν στο προσκήνιο κατηγορώντας την Ελλάδα, ότι αυτή αδικεί την Τουρκία μη εφαρμόζοντας τις Συνθήκες, που συνομολόγησε με αυτή, όπως τη Συνθήκη της Λωζάνης. Η Συμπεριφορά όμως της Τουρκίας είναι επιλεκτική και μεροληπτική, συνεπέστατη στη φόρμα ανατολήτικου παζαριού, όπως θα δείξουμε παρακάτω.
 Τελευταία, κάθε τρις και λίγο η Τουρκία (με τον κ. Τσαβούσογλου, τον κ. Ακαρ και λοιπούς ερντογανικούς) και με κάθε ευκαιρία αξιώνει την αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου, με την αιτιολογία ότι κατά τη Συνθήκη της Λωζάνης,  όρος, για να παραμείνουν αυτά τα νησιά στην κυριαρχία της Ελλάδας,  ήταν να είναι αποστρατικοποιημένα. Μέχρις εδώ καλώς πορεύονται οι Τούρκοι. Όμως το στρατιωτικό καθεστώς των ελληνικών νησιών του ανατολικού Αιγαίου δεν είναι ενιαίο και διέπεται από διαφορετικές Διεθνείς Συνθήκες και αυτό το παραβλέπει η Τουρκία.
  Έτσι  1) για τα νησιά Λήμνο και Σαμοθράκη από τη Σύμβαση της Λωζάνης για τα στενά του 1923, η οποία αντικαταστάθηκε με τη Σύμβαση του Montreux του 1936 και 2)για τα νησιά Λέσβο, Χίο, Σάμο και Ικαρία από τη συνθήκη ειρήνης της Λωζάνης του 1923, που αντικαταστάθηκε με τη Σύμβαση του Montreux και  3) για τα δωδεκάνησα από τη Συνθήκη Ειρήνης των Παρισίων του 1947.
Αυτές είναι οι Συνθήκες, που ρυθμίζουν το καθεστώς των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και όπως ο καθένας διαπιστώνει, αυτά διέπονται από διαφορετικές συνθήκες κι όχι όπως τα «τσουβαλιάζουν» οι Τούρκοι σε μία Συνθήκη δηλ. στη Συνθήκη της Λωζάνης, για σκοπούς έκνομους κι επικίνδυνους για την ακεραιότητα της Ελλάδας. Η Τουρκία είναι η μόνη χώρα, που ζητά την αποστρατικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου χωρίς καμιά διάκριση, παραβλέποντας σκοπίμως ότι τα ελληνικά αυτά νησιά διέπονται από διαφορετικό καθεστώς, όσον αφορά τους εξοπλισμούς και από διαφορετικού περιεχομένου νομικά κείμενα.
Πιο συγκεκριμένα προσφάτως η Τουρκία με τον πρέσβη της κ. Σινιγλίογλου στις 13 και 20 Σεπτεμβρίου του 2021 έστειλε επιστολές στον ΟΗΕ προβάλλοντας δύο επιχειρήματα: 

Η Ελλάδα διατηρώντας στρατό στα νησιά του ανατολικού Αιγαίου παραβιάζει το ισχύον κατά την Τουρκία συμβατικό καθεστώς της αποστρατικοποίησης. Συνεπεία αυτής της παραβίασης η παρουσία ελληνικού στρατού στα εν λόγω νησιά συνιστά απειλή για την ασφάλεια της Τουρκίας. Γι’ αυτό έχει λόγο να επικαλείται το καθεστώς αποστρατικοποίησης όλων ανεξαρτήτως των νησιών.
Επειδή η Ελλάδα δεν προβαίνει στην αποστρατικοποίηση, δεν εκπληρώνεται ο όρος με τον οποίο παραχωρήθηκε η κυριαρχία τους, δηλ. η αποστρατικοποίηση, στην Ελλάδα.
Θα δούμε τα ζητήματα, που βάζει ο Τούρκος πρέσβης με τη δέουσα σχολαστικότητα και σοβαρότητα. Λοιπόν η αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών Λήμνου και Σαμοθράκης, η οποία μαζί με την αποστρατικοποίηση των Δαρδανελίων, της θάλασσας του Μαρμαρά και του Βοσπόρου καθώς επίσης και των υπαχθέντων σε τουρκική δικαιοδοσία νησιών Ίμβρου (Gokceada), και Τενέδου(Bozcaada) αλλά και των Λαγουσών(Tavsan adalari) συστάδας μικρών ακατοίκητων νήσων αρχικά προβλέπονταν από τη Συνθήκη της Λωζάνης του 1923.
Όμως η αποστρατικοποίηση αυτή καταργήθηκε από τη Σύμβαση του Montreux το 1936, η οποία όπως ρητώς μνημονεύεται στο προοίμιο της αντικατέστησε στο σύνολό της την προαναφερθείσα Συνθήκη της Λωζάνης.
Το δικαίωμα της Ελλάδας να εξοπλίσει τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη αναγνωρίσθηκε επί πλέον κι από την Τουρκία, κάτι το οποίο δεν μας το λένε οι Τούρκοι, το έχουνε ξεχάσει. Μα θα πει κάποιος , εδώ το έχουνε ξεχάσει και οι Έλληνες πολιτικοί. Δυστυχώς κανέναν απ’ τους Έλληνες πολιτικούς, ειδικά τους κυβερνώντες δεν ακούμε να το αναφέρει, όπως και κανείς δεν μιλά για τη σύμβαση του Motreux, αλλά αναφέρονται μόνο στη Συνθήκη της Λωζάνης. Εδώ βέβαια για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, θα αναφέρουμε, ότι ο πρώην πρόεδρος της δημοκρατίας κ. Παυλόπουλος έκανε γι’ αυτό το θέμα, που ασχολούμαστε, σοβαρή νομική ανάλυση.
Είπαμε λοιπόν ότι και η Τουρκία αναγνώρισε στην Ελλάδα το δικαίωμα να εξοπλίσει τα νησιά Λήμνο και Σαμοθράκη. Συγκεκριμένα αυτό το δικαίωμα το ανέφερε κι ο τούρκος πρέσβης Ρουσέν Εσρέφ σε επιστολή του, που απηύθυνε στον Έλληνα πρωθυπουργό στις 6 Μαΐου του 1936 κατόπιν οδηγιών της τουρκικής κυβέρνησης. Η τουρκική κυβέρνηση επανέλαβε αυτή τη θέση, όταν ο τότε υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας Ρουστού Αράς απευθυνόμενος προς την τουρκική εθνοσυνέλευση, με την ευκαιρία της κύρωσης της Συνθήκης του Montreux (1936), αναγνώρισε ανεπιφύλακτα το νόμιμο δικαίωμα της Ελλάδας να εγκαταστήσει στρατεύματα στη Λήμνο και τη Σαμοθράκη με τις εξής δηλώσεις, τις οποίες και αναφέρουμε κατά λέξη:
«ΟΙ διατάξεις που αφορούν τις νήσους Λήμνο και Σαμοθράκη, οι οποίες ανήκουν στη γειτονική και φιλική χώρα Ελλάδα και είχαν αποστρατικοποιηθεί κατ’ εφαρμογήν της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 επίσης καταργήθηκαν με τη νέα Συνθήκη του Μontreux κι αυτό μας ευχαριστεί ιδιαίτερα». Αυτά δεν τα ακούμε. ούτε ο Τσαβούσογλου, ούτε ο Ερντογάν ,ούτε ο Ακαρ να τα λέι. Μα θα πει κάποιος εδώ δεν τα λέει ο Μητσοτάκης, ο Δένδιας, περιμένουμε απ’ τους Τούρκους;
Με τη συνθήκη λοιπόν του Montreux η Ελλάδα έχει νόμιμο δικαίωμα να εγκαταστήσει στρατεύματα στη Λήμνο και τη Σαμοθράκη, αναλαμβάνει όμως την υποχρέωση να μη εγκαταστήσει σ’ αυτά τα νησιά ναυτικές βάσεις και οχυρωματικά έργα, όπως τόνιζε και το άρθρο 13 της Συνθήκης της Λωζάνης , τις διατάξεις της οποίας, που αφορούν τα αναφερθέντα νησιά κατήργησε η Συνθήκη του Μοntreux. Δυστυχώς ούτε κι αυτά τα λένε οι Τούρκοι.
Τώρα για τα νησιά Λέσβο, Χίο, Σάμο και Ικαρία το παραπάνω άρθρο προβλέπει, ότι προς εξασφάλιση της ειρήνης η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώνεται να τηρεί τα ακόλουθα μέτρα: 1)Τα προαναφερθέντα νησιά δε θα χρησιμοποιηθούν για εγκατάσταση ναυτικής βάσεως ή για ανέγερση οχυρωματικού έργου. 2) Θα απαγορευθεί στην ελληνική στρατιωτική αεροπλοΐα να υπερίπταται του εδάφους των τουρκικών ακτών. Αντιστοίχως η οθωμανική κυβέρνηση θα απαγορεύσει στην στρατιωτική αεροπλοΐα της να υπερίπταται πάνω από τα αναφερθέντα νησιά.
Όπως βλέπουμε η Συνθήκη όχι μόνο δεν απαγορεύει στην Ελλάδα να έχει τα εν λόγω νησιά αποστρατικοποιημένα, αλλά απαγορεύει και στην τουρκική αεροπορία να πετά πάνω από αυτά τα νησιά. Πράγμα βέβαια που το ψάχνουμε, αλλά δεν το βλέπουμε. Πόσες υπερπτήσεις και παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου δεν έχουν γίνει μέχρι τώρα από την τουρκική αεροπορία!…
Επίσης προβλέπει η Συνθήκη: « Οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στα ενλόγω νησιά θα περιορισθούν στον συνήθη αριθμό των για μια στρατιωτική υπηρεσία καλουμένων, δηλαδή των τακτικών, οίτινες δύνανται να γυμνάζονται επί τόπου και εις δύναμιν χωροφυλακής και αστυνομίας επί πλέον ανάλογον προς την εφ ολοκλήρου του ελληνικού εδάφους υπάρχουσαν τοιαύτη …» Είναι φανερό από τα όσα παρουσιάζουμε η αποστρατικοποίηση πουθενά δεν αναφέρεται.
Έτσι είναι κατάσταση με τα νησιά Λέσβου, Χίου, Σάμου και Ικαρίας. Πέρα όμως από τα παραπάνω που συνηγορούν στη μη αποστρατικοποίηση τους, πρέπει να επισημανθεί, ότι η Ελλάδα, όπως και οποιαδήποτε χώρα στον κόσμο δεν παραιτήθηκε ποτέ από το φυσικό της δικαίωμα για άμυνα σε περίπτωση απειλής, που στρέφεται κατά των νησιών της ή οποιουδήποτε άλλου μέρους της επικράτειάς της. Ιδιαίτερα κατά τη στιγμή που υπάρχουν επαρκείς αποδείξεις για επικείμενη απειλή και πολύ περισσότερο απειλή χρήσης βίας από την Τουρκία, η οποία συνιστά ευθεία παραβίαση των διατάξεων του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ και συγκεκριμένα του άρθρου 2 παράγραφος 4. Όπως επίσης και το άρθρο 51 που καθιερώνει μάλιστα ως jus cogens (αναγνωρίζον δίκαιο) το δικαίωμα της Ελλάδας στην αυτοάμυνα, τη στιγμή μάλιστα που η Τουρκία χρόνια τώρα την απειλεί με το casus belli από το 1995.
Κατερίνη 25/1/2022
* Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
email: vazakas1954@gmail. com

Μέρος Β’

 Κι ερχόμαστε τώρα στα νησιά των δωδεκανήσων. Τα δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν από την Ιταλία στην Ελλάδα με τη συνθήκη των Παρισίων του 1947. Ιδιαιτέρως  γι’ αυτά τα νησιά, επειδή η Τουρκία δεν συμμετέσχε ως συμβαλλόμενο μέρος στη συνθήκη των Παρισίων , δεν έχει κανένα δικαίωμα να ζητά καμιά μετατροπή της  
 Όλα, τα όσα αναφέραμε. δίνουν το γράμμα και το πνεύμα των Συνθηκών,  που κανονίζουν το καθεστώς των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Αποτελούν το υλικό του Διεθνούς Δικαίου. Και αυτό το υλικό κανείς δεν μπορεί να το επικαλείται εκεί κι ως έτυχε, έτσι γενικώς κι αορίστως, αλλά να το υποστηρίζουμε  συγκεκριμένα και μάλιστα με τόνους αυστηρότητας.
 Επικαλούνται οι Τούρκοι τη Συνθήκη της Λωζάνης, την οποία  a la kart πότε την αγαπούν πάρα πολύ και άλλοτε την ξεχνούν ή την υπερασπίζονται με ανυπόστατα επιχειρήματα. Το αναλύσαμε και το ξανατονίζουμε η Συνθήκη της Λωζάνης δεν μιλά για αποστρατικοποίηση των νησιών αλλά για μη δημιουργία μόνιμων ναυτικών βάσεων και οχυρωματικών έργων.
 Αυτή είναι η νομική πραγματικότητα γύρω από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου και σε σχέση με τη διεθνή  νομική πραγματικότητα οφείλουμε σε κάθε ευκαιρία τα στοιχεία τους να τα  κωδικοποιούμε και να τα επαναλαμβάνουμε ακούραστα στην Ε.Ε στο ΝΑΤΟ, στον ΟΗΕ. Και φυσικά στις διαβουλεύσεις της Ελλάδας με την Τουρκία, χωρίς να φοβόμαστε, να χαρακτηριστούμε εθνικιστές.
 Κι ενώ η ταπεινή μας σκέψη εκφράζει αυτά κι ενώ σοβαροί επιστήμονες αναλύουν ακριβοδίκαια το θέμα που αναλύουμε, ενώ ο απλός Έλληνας πολίτης θα έπρεπε να ενημερώνεται συστηματικά σχετικά με αυτά τα προβλήματα, δυστυχώς – θα συμφωνούσε ο οποιοσδήποτε – δεν υπάρχει κατατοπιστική ενημέρωση σ’ αυτόν. Οι Έλληνες πολιτικοί, το ελληνικό Υπουργείο των εξωτερικών νομίζουμε, ανεπαρκώς ενημερώνουν το λαό μας. Οι Έλληνες διπλωμάτες οφείλουν να προβάλουν στα Διεθνή φόρα υποστηρίζοντας και επαναλαμβάνοντας άφοβα τα δίκαια του Ελληνισμού, που απορρέουν από το Διεθνές Δίκαιο.
 Και σύμφωνα βέβαια μ’ αυτό, με τη στρατικοποίηση των νησιών η Ελλάδα ασκεί πλήρη κυριαρχία στην επικράτειά της και μπορεί να έχει εγκατάσταση στρατιωτικών δυνάμεων σ’ αυτήν. Απειλώντας η Τουρκία τα νησιά μας, απειλεί την Ελλάδα. Είναι αδιανόητο να πούμε άλλο η απειλή στα νησιά κι άλλο στην Ελλάδα. Αν δεχτούμε κάτι τέτοιο – έτσι το βάζει η Τουρκία – είναι σα να λέμε : Να σου δώσω κανένα νησί, να σταματήσεις να με απειλείς, για να καθίσω ήσυχος. Όμως η εθνική επικράτεια και νομικοπολιτικά και από άποψη εθνικής κυριαρχίας είναι ενιαία και αδιαίρετη. Δεν υπάρχουν νησιά και ηπειρωτική Ελλάδα. Υπάρχει Ελλάδα. 
  Και μια που μιλάμε για Έλληνες πολιτικούς,  ας θυμηθούμε τις δηλώσεις ,που έκανε ο κ. Δένδιας δίπλα στον Τούρκο κ. Τσαβούσογλου τον Απρίλιο του 2021, στην Άγκυρα. Τότε είπε ο Έλληνας ΥΠΕΞ δυο πράγματα, που ήτανε σωστά, αλλά τα είπε μισά. Παρέλειψε να θυμίσει στον κ. Τσαβούσογλου, ότι μια που οι Τούρκοι αγαπούν τόσο πολύ τη Συνθήκη της Λωζάνης,Να του θύμιζε,  πως σύμφωνα με αυτή τα νησιά της Ίμβρου και της Τενέδου έπρεπε να απολαμβάνουν καθεστώς αυτονομίας, όσον αφορά την υπηρεσία της αστυνομίας, των δικαστηρίων κλπ,, που όμως η Τουρκία ουδέποτε τα τήρησε, αντίθετα ανέχθηκε, μέχρι και που οργάνωσε τον αφελληνισμό των νησιών, με εργαλείο την άγρια τουρκική καταπίεση .
  Και κάτι άλλο, μήπως ακούσαμε καμιά φορά από τους Έλληνες ή Κύπριους εκπροσώπους πολιτικούς ή διπλωμάτες, όταν ξεκινάνε μια συνάντηση με την τούρκικη πλευρά να τονίζουν, ότι το Κυπριακό είναι ζήτημα εισβολής κατοχής, ότι οι Τούρκοι κατέχουν με πολυπληθή στρατό το 38% της μεγαλονήσου παρανόμως και εναντίον των αποφάσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας; Δυστυχώς αυτά Έλληνες και Κύπριοι θα πούμε κοινότυπα τα «έχουν κάνει γαργάρα». Δυστυχώς όλα στο Κυπριακό ξεκίνησαν από την εισβολή και κατοχή και μετά ακολουθεί σωρεία διεθνών εγκλημάτων. 
  Επί πλέον δε δικαιούται η Τουρκία να επικαλείται τη Συνθήκη της Λωζάνης, ότι την τιμά και τη σέβεται, όταν στα παράλια της Μ. Ασίας έχει δημιουργήσει τη στρατιά του Αιγαίου: Ένα τεράστιο όγκο αποβατικών σκαφών, ειδικών δυνάμεων και λοιπών στρατιωτικών μέσων απέναντι από τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου. Γι’ αυτά απάντησε ποτέ πειστικά στη διεθνή κοινή γνώμη, τι ακριβώς θέλει μ’ αυτή τη στρατιά; Αλλά και η ελληνική πλευρά, γιατί δεν σηκώνει αυτό το θέμα στα διεθνή φόρα; 
  Κι ενώ έτσι έχει η κατάσταση, η Ελλάδα χρόνια τώρα ανταποκρίνεται σε διάλογο διερευνητικών επαφών με την Τουρκία, του οποίου τα θέματα και το περιεχόμενο ακριβώς αγνοούμε, με τον γενικόλογο εφησυχασμό από τους κυβερνώντες μας: πορευόμαστε σύμφωνα με το εθνικό και το Διεθνές Δίκαιο. Αν όντως αυτό συμβαίνει, τότε γιατί δεν επεκτείνει η Ελλάδα π.χ. τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ., αναφαίρετο δικαίωμά της από το Διεθνές Δίκαιο κλπ, κλπ. 
Και η Τουρκία διεκδικεί και προσκαλεί σε διάλογο και απειλεί. Τα όσα στο άρθρο μας με βάση την ιστοσελίδα του ΥΠΕΞ της Ελλάδας αναφέραμε, μας βοηθούν να διατυπώσουμε τη γνώμη: Μόλις η Τουρκία μαζέψει τα στρατεύματα της παράνομου κατοχής από την Κύπρο, διαλύσει τη στρατιά του Αιγαίου, δώσει το δικαίωμα αυτονομίας στις δικαστικές, αστυνομικές και λοιπές αρχές στην Ίμβρο και την Τένεδο και όταν επιστρέψει τις περιουσίες των Κωνσταντινοπολιτών, θα δείξει ότι κάπως τιμά τη Συνθήκη της Λωζάνης, που επικαλείται. Και τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις έντιμου διαλόγου για πολλά πράγματα.
 Αλλά εκείνο, που δε θα συζητήσουμε είναι το δικαίωμα το νομικό, που μας δίνει ως έθνος – κράτος ο ίδιος ο καταστατικός χάρτης του ΟΗΕ, που το δίνει  σε κάθε κράτος και αυτό είναι το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα, οπότε θέτει σε ισχύ το casus belli. Και το μολών λαβέ.
 Δυστυχώς χρόνια τώρα τουλάχιστον από το 1974, οι ελληνικές πολιτικές και λοιπές ηγεσίες αντί να υπερασπίζονται τα ελληνικά δίκαια με αποφασιστικότητα και αυστηρότητα, δείχνουν συμπεριφορά κατευνασμού προς την Τουρκία και αυτή αποθαρρύνεται και όλο διεκδικεί. Η ελληνική πλευρά συμπεριφέρεται μ’ ένα περίεργο φόβο, μια ηττοπάθεια, σύνδρομο της Μικρασιατικής καταστροφής, σα να θέλει να μη εκνευρίζει την Τουρκία και για να μη θεωρηθεί πολεμοκάπηλη. 
 Κι ενώ έτσι έχει κατάσταση, όπως την περιγράψαμε, με δυο λόγια η Τουρκία να διεκδικεί και να απειλεί και η Ελλάδα να αμύνεται, ως λύση στην Ελλάδα προτείνεται από διάφορες πλευρές για την επίλυση των δήθεν διαφορών της με την Τουρκία  η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Τα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας: Ν.Δ., Σύριζα, και Κινάλ είναι υπέρ της προσφυγής στη Χάγη.
 Κατά τη γνώμη μας βρίσκομε πιο πειστική τη γνώμη του καθηγητή του κ. Ι. Μάζη για το τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα, για να λύσει τις δήθεν διαφορές της με την Τουρκία. Και τονίζει ο καθηγητής: «Δεν έχουμε καμιά δουλειά στη Χάγη, γιατί εμείς ως Ελλάδα έχουμε υπογράψει τη νέα Συνθήκη για το Διεθνές Δίκαιο της θάλασσας, η οποία χρησιμοποιείται ως νομικό εργαλείο στο Δικαστήριο του Αμβούργου, το οποίο δικάζει αποκλειστικώς τέτοιου είδους θαλάσσια θέματα με εργαλείο νομικό την UNCLO 3 του 1982. Βέβαια ορισμένοι λένε, μα γιατί ανησυχείτε, βάσει του Διεθνούς Δικαίου θα γίνει η Δίκη και στη Χάγη. Μα φυσικά, εκείνο όμως που έχει ως πηγές το Διεθνές Δίκαιο είναι 1) Συνθήκες, Συμβάσεις, Συμφωνίες 2) Νομολογία Διεθνής, 3)Καλές πρακτικές 4) Δηλώσεις διεθνών δημοσιολόγων και 5)Γενικές αρχές του Δικαίου.
 Αυτά τα πέντε είναι οι βασικές πηγές, με τις οποίες δικάζει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Κι αυτά αναφέρονται στο άρθρο 38 του καταστατικού του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Στην παράγραφο όμως 2 του άρθρου 38 αναγράφεται, ότι αν προκύψει διαφωνία στην εκδίκαση της υπόθεσης, τότε το Δικαστήριο δικάζει ex equo et bono, δηλαδή με το αίσθημα του δικαίου, κλπ, και της ισονομίας. Μια τέτοια όμως equo et bono εξέλιξη δε μας διασφαλίζει σε τίποτα. 
 Τώρα δε θα είχα καμιά αντίρρηση – λέει ο κ. Μάζης – έστω κι αν η προσφυγή γίνει στη Χάγη, αν άκουγα, ότι θα δικάσω με την UCLO 3 του 1982, δηλαδή με τη νέα Συνθήκη για το Δίκαιο της θάλασσας. Και να μη μας λέει η Τουρκία ότι δεν την έχει υπογράψει, διότι πλέον, επειδή την έχουν υπογράψει 163 χώρες, επέχει θέση εθιμικού Δικαίου, οπότε είναι υποχρεωμένη να την ακολουθεί
  Η Τουρκία προτιμά τη Χάγη, γιατί μέσω ενός συνυποσχετικού  θέλει μέσα σ’ όλα τα άλλα να περάσει και το ζήτημα του αφοπλισμού των νησιών και το ζήτημα του κατά πόσο έχει δικαίωμα η Ελλάδα να έχει 6 ‘η 12 ναυτικά μίλια, εναέριο χώρο 10 ναυτικά μίλια και ποιος ξέρει τι άλλο τι.
 Κλείνοντας το άρθρο μας, εκτιμούμε, ότι η προσφυγή της Ελλάδας στη Χάγη είναι η κερκόπορτα, για να γίνουν οι υποχωρήσεις μέσω αυτής, για τις οποίες πιέζουν η Τουρκία αλλά και πρόσωπα μέσα στην Ελλάδα. δυστυχώς ασύμφορες για τον Ελληνισμό      
                                                             Κατερίνη 25/1/2022

*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
εmail: [email protected]