Από χτες η υγεία της είχε επιδεινωθεί ραγδαία καθώς βρισκόταν σε ηπατικό κώμα.
Την τελευταία της πνοή άφησε το μεσημέρι της Δευτέρας, 25 Οκτωβρίου η Φώφη Γεννηματά, μετά από μάχη με τον καρκίνο. Η Φώφη Γεννηματά νοσηλευόταν από τις 11 Οκτωβρίου στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός, όπου και κατέληξε.
Η άλλοτε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και του ΚΙΝΑΛ, εισήχθη με κρίση ειλεού στο νοσοκομείο για να καταλήξει δύο εβδομάδες αργότερα. Αμέσως με την εισαγωγή της στο νοσοκομείο, αποσύρθηκε και από τη μάχη για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ.
Οι συνυποψήφιοί της στη συγκεκριμένη κούρσα, ανέστειλαν άμεσα μετά την ανακοίνωση για την επιδείνωση της υγείας της, τις προεκλογικές τους καμπάνιες, σε ένδειξη σεβασμού στον υπέρ πάντων αγώνα που έδινε η πρόεδρος του κόμματος.
Η Φώφη Γεννηματά έχασε νέους και τους δύο γονείς της, Γιώργο Γεννηματά και Κάκια Βέργου, αμφότερους από καρκίνο. Τη μάχη με τον καρκίνο είχε δώσει και η ίδια. Το 2008, στα 43 της χρόνια όταν σε εξετάσεις οι γιατροί εντόπισαν καρκίνο στο δεξιό μαστό.
Υποβλήθηκε σε επιτυχημένη επέμβαση στο Ερρίκος Ντυνάν, ενώ έπειτα ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη και εισήχθη στο Μεμόριαλ για να ακολουθήσει την κατάλληλη θεραπευτική αγωγή.
Μιλώντας τον Ιούλιο του 2019 στην εκπομπή του Alpha «Happy Day» έλεγε πως «η μάχη με τον καρκίνο είναι «ένας διαρκής αγώνας, αισιοδοξία, έμαθα να βλέπω το ποτήρι πάντα μισογεμάτο. Έλεγε η μητέρα μου «αν είναι αυτή η τελευταία μέρα της ζωής μου, θα την περάσω κλαίγοντας»; Θυμάμαι ότι ήμασταν στο Μεταξά και έκανε χημειοθεραπείες και δεν καθόταν ποτέ στο κρεβάτι ή ήμασταν μέσα στην κουζίνα με τις τραπεζοκόμες και πίναμε καφέ και κουβεντιάζαμε με τον ορό στο χέρι ή ήμασταν στη βεράντα, κοιτούσαμε τη θάλασσα και κάναμε σχέδια για το καλοκαίρι. Αυτό ήταν ένα βίωμα δικό μου που με βοήθησε πάρα πολύ στη συνέχεια και έμαθα να ζω την κάθε στιγμή, να απολαμβάνω… δεν με ενδιαφέρει η ίντριγκα… Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα από πάνω. Μία είναι η ζωή, δεν επιστρέφει, κάθε στιγμή είναι μοναδική. Θέλει πάρα πολύ αγάπη, πολύ δύναμη να μη σε πάρει από κάτω, να μη ζεις συνέχεια μέσα στην αγωνία. Ήταν πάρα πολύ σκληρές ώρες, απίστευτο σχεδόν. Διότι, όταν έχεις έναν άνθρωπο στην οικογένεια να περνάει 10 χρόνια μια τόσο δύσκολη αρρώστια, δεν φαντάζεσαι ότι θα σου συμβεί και στον πατέρα -είχαμε τη μητέρα μου 10 χρόνια άρρωστη. Δεν το χωρούσε το μυαλό μας, δεν το πιστεύαμε. Έλεγε ο πατέρας μου «θα παλέψω να κάνω πόρτα τη χαραμάδα της ελπίδας» και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ».
