Συμπατριώτες,
Τούτη την ώρα που συντάσσω αυτό το μήνυμα νιώθω πως ό,τι και να γράψω για την αυριανή επέτειο είναι φτωχό και λίγο. Νιώθω πως μέσα σε ελάχιστες γραμμές είναι αδύνατο να εκφράσω το δέος, την περηφάνεια και το σεβασμό μου για τους επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές του ΄21. Νιώθω πως τα μεγέθη αυτών των ηρώων δεν περιγράφονται, δεν τα καλύπτει κανένας έπαινος, δεν τα αποδίδει ολοκληρωμένα καμιά αναφορά, όσο προσεκτικά συνταγμένη κι αν είναι.
«…ὅτι ἡ τύχη μας ἔχει τους Ἕλληνες πάντοτε ὀλίγους. Ὅτι ἀρχὴ καὶ τέλος, παλαιόθεν καὶ ὥς τώρα, ὅλα τα θερία πολεμοῦν νὰ μας φᾶνε καὶ δὲν μποροῦνε, τρῶνε ἀπὸ μας καὶ μένει καὶ μαγιά»» γράφει ο Στρατηγός Μακρυγιάννης στα απομνημονεύματά του, συμπυκνώνοντας μέσα σε λίγα λόγια την ιστορική μοίρα του Ελληνισμού. Πάντα λίγοι ήμασταν, ανέκαθεν αριθμητικά υστερούσαμε, διαχρονικά ενσαρκώναμε τον Δαυίδ στις αναμετρήσεις μας. Ποτέ, όμως, δεν δειλιάσαμε, δεν φοβηθήκαμε τον υπέρτερο εχθρό ή δυνάστη, ποτέ δεν κιοτέψαμε.
Είχαν να μοιάσουν οι ήρωες του ΄21. Είχαν πρότυπα. Τους τριακοσίους των Θερμοπυλών και τους Έλληνες των Περσικών πολέμων, τους τελευταίους υπερασπιστές της Πόλης. Και αυτούς τους προγόνους δεν τους διδάχτηκαν σε σχολειά. Άκουσαν γι’ αυτούς από τους γέροντες κληρικούς που πάσχιζαν με το ψαλτήρι και τον απόστολο να μάθουν στα σκλαβωμένα ελληνόπουλα το παρελθόν τους, τις ρίζες τους, τις αξίες και τα ιδανικά του έθνους τους, μαζί με την πίστη στο Θεό.
Σχεδόν τετρακόσια χρόνια υποδούλωσης είναι μακρύς καιρός. Και κάτω απ’ τον ζυγό ενός κατακτητή που επεδίωξε ουκ ολίγες φορές με το παιδομάζωμα και τους εξισλαμισμούς να αφελληνίσει τον κατακτημένο. Όμως η ελληνική ψυχή έμεινε αδούλωτη. Ο σπόρος της λευτεριάς ήταν βαθιά θαμμένος και περίμενε την κατάλληλη ώρα για να ανθίσει. Οι εκπρόσωποι του Νεοελληνικού Διαφωτισμού άνοιξαν τον δρόμο. Ο Ρήγας Φεραίος τραγούδησε στο Θούριο «Καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή», ο Αδαμάντιος Κοράης, ο Άνθιμος Γαζής διακήρυτταν την ανάγκη να ξεσηκωθεί το Γένος, οι Φιλικοί ανέλαβαν την οργάνωση του εγχειρήματος, η ιδέα της λευτεριάς διαδόθηκε μέσα από τους πύρινους λόγους του Παπαφλέσσα και τόσων άλλων….
Και τον Φεβρουάριο, πρώτα στη Μολδοβλαχία, μα κι αμέσως μετά τον Μάρτιο του 1821 στο Μοριά έγινε η αρχή. Και καθώς οι μέρες και οι μήνες προχωρούσαν τα ψυχωμένα παλικάρια των οπλαρχηγών πρόσθεταν νέες σελίδες στην ένδοξη ιστορία της Ελλάδας. Μετατρεπόταν αυτοί σε πρότυπα για να ακολουθήσουν το παράδειγμά τους οι Έλληνες των Βαλκανικών Πολέμων και όσοι βροντοφώναξαν το ΟΧΙ του 1940.
Φίλες και φίλοι,
η φετινή επέτειος ορόσημο των 200 χρόνων από την εθνική παλιγγενεσία μας προσφέρει την ευκαιρία να αναλογιστούμε ποιος λαός είμαστε. Η χώρα μας ταλανίζεται, όπως και όλος ο πλανήτης, από την πρωτοφανή υγειονομική κρίση, εδώ και πολύ καιρό. Ένας νέος εχθρός, μικροσκοπικός, αόρατος και ύπουλος, μας έχει καθηλώσει. Μας έχει στερήσει την ελευθερία μας, την κανονικότητά μας. Παράλληλα, η προκλητικότητα της γείτονος Τουρκίας συνεχίζεται με προφανή στόχο την αμφισβήτηση των κεκτημένων μας.
Λιγόψυχοι δεν υπήρξαμε ποτέ. Ακόμη κι όταν διαφωνίες και έριδες κινδύνευαν να διχάσουν, να ματαιώσουν την κοινή προσπάθεια, το υφέρπον ελληνικό σθένος αναδυόταν, η ομοψυχία και η σύμπνοια κατίσχυαν. Σήμερα, οφείλουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Σήμερα αποτίουμε φόρο τιμής στους ήρωες της Επανάστασης του 1821 όχι μόνο μέσα από τους διθυραμβικούς λόγους μας γι’ αυτούς. Σήμερα, αποδεικνύουμε πως είμαστε άξιοι απόγονοι τους , άξιοι συνεχιστές της ατραπού που χάραξαν με την θυσία και το αίμα τους.
Τα 200 χρόνια από την στιγμή που «…εγένετο ΕΛΛΑΣ» ας είναι το ορόσημο μιας νέας εθνικής ανόρθωσης, μίας νέας ενατένισης του μέλλοντος με πυξίδα τα λόγια του Μακρυγιάννη ««Τούτην την πατρίδα την ἔχομεν ὅλοι μαζί… Εἴμαστε εἰς το «ἐμεῖς» κι’ ὄχι εἰς το «ἐγὼ».
Χρόνια πολλά στην πατρίδα μας
Χρόνια πολλά στην Ελλάδα μας
Χρόνια πολλά Έλληνες
Ζήτω η 25η Μαρτίου του 1821
