Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* – φιλόλογος
Μέρος Ζγ
(2015 – 2021)
Γράφει ο Γιώργος Βαζάκας* – φιλόλογος
Τέλος δε χρειάζεται να πούμε, ότι τα δημοψηφίσματα του άρθρου 44 παρ. 2 του Συντάγματος του 1975 έχουν δεσμευτικό και επιτακτικό χαρακτήρα προς όλες τις συνταγματικές εξουσίες του Λαού, επειδή αυτές συνεργούν στο όνομά του, κατ’ εντολή του, για λογαριασμό του και προς όφελός του, ενώ και το περιεχόμενο αυτής της ωφέλειας το καθορίζει μοναδικά ο ίδιος ο Λαός και όπως προβλέπει η συνταγματική τάξη. Η μη υλοποίηση αποτελέσματος Δημοψηφίσματος του άρθρου 44 του Συντάγματος του 1975, ιδίως από τα συνταγματικά όργανα συνιστά χωρίς άλλο τι, εξαφάνιση της ισχύος της Λαϊκής Κυριαρχίας. Συνιστά Εσχάτη Προδοσία. Και αυτή έχει συντελεστεί απ’ όσους δεν υλοποίησαν το αποτέλεσμά του και αντίθετα εγκαθίδρυσαν το 3ο Μνημόνιο με την επί πλέον συνταγματική και ποινική παρανομία του τρόπου εγκαθίδρυσής του. Οποιαδήποτε μετέπειτα ενέργεια, «κόντρα» σε ό,τι επιτάσσει το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος, παραμένει στο διηνεκές παράνομη και ανομημοποίητη. Δεν αποτελεί απλώς ύβρη προς τη Λαϊκή Κυριαρχία, αλλά κυριολεκτικά κατάλυσή της. Εξάλλου ας μην ξεχνάμε, ότι με το Δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974 άλλαξε το πολίτευμα της Χώρας. Ενώ λοιπόν δεν το χωρά ο νους κανενός την επαύριον, που ο Λαός επέλεξε αβασίλευτη δημοκρατία, να βρίσκαμε το βασιλιά στη θέση του, εντούτοις ο ελληνικός Λαός το έζησε κι αυτό με άλλο «ρούχο».
Αφού λοιπόν η πρώτη φορά αριστερά, σε αγαστή συνεργασία με τη ΝΔ, το ΠΟΤΑΜΙ και το ΠΑΣΟΚ εγκαθίδρυσε το τρίτο Μνημόνιο, αμέσως μετά και μέσα στον Αύγουστο του 2015 προκηρύσσει εκλογές για το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους. Οι εκλογές αυτές, όπως προβλέπεται από τον εκλογικό νόμο, θα γίνουν με «λίστα». Απ’ τη μια λοιπόν πρέπει να προκύψει μια νέα κοινοβουλευτική ομάδα απολύτως υποταχτική στις νέες επιλογές του Αρχηγού, αφετέρου πρέπει να επιχειρηθεί το «ξέπλυμα» της τελευταίας πολιτικής απάτης. Η αποχή πλησιάζει το 50%. Ο λαός είναι σαστισμένος, φοβισμένος και αποκαρδιωμένος. Μεταξύ του παλιού και του νέου πολιτικού προσωπικού η πλειοψηφία, όσων ψήφισαν, δύσθυμα προκρίνει το δεύτερο, το οποίο τώρα του υπόσχεται, ότι για κάθε μνημονιακό μέτρο, που θα εφαρμόζει, θα εφευρίσκει και ένα αντίμετρο. Δηλαδή ό,τι του παίρνει με το μνημόνιο, θα του το δίνει πίσω με άλλο τρόπο. Μα αν αυτό μπορούσε να γίνει, δε χρειαζόταν νέο μνημόνιο. Γιατί να ξαναδώσεις κάτι πίσω, που πήρες, αντί να μην το πάρεις ποτέ. Έτσι ακολουθεί το ξήλωμα και των υπόλοιπων μέτρων, που είχε πάρει η κυβέρνηση το πρώτο πεντάμηνο της πρώτης διακυβέρνησης της παραδειγματικά και πανηγυρικά, ενώ νέα, επαχθέστερα για το σύνολο του Λαού μας αλλά και απρόσφορα για την οικονομική ανάκαμψη της Πατρίδας επιβάλλονται.
Σε εκτέλεση των όρων των Μνημονίων και προκειμένου να καταστεί το χρέος βιώσιμο όλες οι κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι σήμερα (2021) έχουν περάσει από τη Βουλή πλειάδα μέτρων, που αφορούν στο: ξεπούλημα λιμανιών, αεροδρομίων, δημόσιων φορέων και οργανισμών, φυσικών πόρων, την εξαφάνιση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, αντεργατική νομοθεσία, μειώσεις μισθών και συντάξεων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, μείωση θέσεων εργασίας στο δημόσιο, συντάξεις πείνας, ειδικούς όρους ξεπουλήματος, για να πάρουν ξένα funds τις ελληνικές τράπεζες, τις δημόσιες και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, τον Ήλιο, τη Θάλασσα, τον Αέρα, το Νερό κι ό,τι κρύβει στα σπλάχνα του αυτός ο τόπος…
Από την άλλη η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 28% και παραμένει στο 25% και πλέον, 500.000 νέοι Έλληνες μετανάστευσαν, χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις έκλεισαν, ο κοσμάκης χάνει τα σπίτια του με ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς. Και ενώ υποτίθεται ότι όλα αυτά έγιναν, για να μειωθεί το δημόσιο χρέος της Χώρας, αυτό αυξήθηκε αλλά και αυξάνεται: Το 2010 ανερχόταν στο 140% του ΑΕΠ της, το 2020 ανήλθε σε 189% του ΑΕΠ της και συνεχίζει ανοδικά φτάνοντας σήμερα στο 236% – ίσως κι ακόμη περισσότερο τη στιγμή, που γράφουμε – του ΑΕΠ της. Εντούτοις οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης το 2010 έκριναν το μικρότερο μη βιώσιμο, δηλαδή ότι δεν πρόκειται να αποπληρωθεί, ενώ το 2020 το μεγαλύτερο χρέος κρίνεται ως βιώσιμο. Προφανώς κι έχουν δίκιο, αφού οι πελάτες τους πήραν «τσάμπα» τις υποδομές και τον πλούτο της Χώρας και βρήκαν τι να κάνουν τα λεφτά τους, δηλαδή να τα δανείσουν στη χώρα με υποθήκη το μέλλον της, τότε ναι: το χρέος θεωρείται βιώσιμο. Αν η Χώρα αποφασίσει να ανακτήσει την κυριαρχία της, τότε το χρέος θα καταστεί εκ νέου προβληματικό.
Από κει και μετά η νέα εξαπάτηση φαίνεται πως έκανε πιο εύκολή την παλινόρθωση της «αιρετής» Δεξιάς: το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ περί εξόδου της χώρας από τα Μνημόνια , έδωσε τη δυνατότητα σε νέους εκπροσώπους της καθεστηκυίας τάξης, (που εμφανίστηκαν με καινούρια κουστούμια, υπηρέτες όμως των ίδιων νεοφιλελεύθερων χρεοκοπημένων πολιτικών, που ακόμη και οι πιο ακραίοι υπέρμαχοι του καπιταλισμού έχουν απαρνηθεί), να επιστρέψουν και τυπικά στα πράγματα. Εξάλλου ποιος μπορεί να συνεχίσει καλύτερα την υλοποίηση του μνημονιακού έργου, ποιος μπορεί να υπηρετήσει πιστότερα τους ξένους κεφαλαιούχους, αν όχι αυτοί που πάντα πίστευαν σε τέτοιου είδους θεωρήσεις.
Μέσα λοιπόν από μιας παλιάς κοπής πλειοδοσία παροχών και ελαφρύνσεων, εξαγγελιών περί επενδύσεων, που έρχονται, (αλλά ποτέ δεν φθάνουν), παρωχημένου πολιτικού λόγου και ψευτομάγκικων αρχηγικών συμπεριφορών, και χωρίς λέξη για τη μνημονιακή εξάρτηση της Χώρας τουλάχιστον μέχρι το 2060, η Νέα Δημοκρατία απέσπασε την ανοχή του 40% από το 55% των ψηφοφόρων, που αποφάσισε να ψηφίσει στις εκλογές του Ιουλίου του 2019 τερματίζοντας την παρένθεση μιας κατ’ όνομα μόνο αριστεράς. Ο κόσμος φαίνεται περισσότερο να τιμώρησε τον Τσίπρα, παρά να «στηρίχτηκε» στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εξάλλου, όπως είπαμε, και οι δυο «γαμπροί» από το ίδιο σόι προέρχονται, πράγμα που ήδη όλοι έχουν καταλάβει.
Το έργο της νέας κυβέρνησης είναι πολυδιάστατο, «εύκολο και δύσκολο». Λιμάνια, αεροδρόμια, αιγιαλοί, υποδομές, δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας έχουν αλλάξει χέρια, έσοδα και πλούτος της χώρας ελέγχονται από τους δανειστές, ενώ η Βουλή νομοθετεί υποχρεωτικά με τη συναίνεση των τελευταίων. Από την άλλη υπάρχουν ακόμη σε εκκρεμότητα μνημονιακά μέτρα, που δεν έχουν υλοποιηθεί. Οι λιγνίτες πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν και να αρχίσει η ΔΕΗ να στηρίζεται σε «οικολογικές» μορφές παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, εισαγόμενης από τη Γερμανία. Γι’ αυτό η «βρώμικη» ενεργειακά Ελλάδα θα πουλάει το λιγνίτη της στη Γερμανία, που με τη σειρά της η Γερμανία θα εγκαταστήσει, με χρήμα, που εμείς θα τους δανείσουμε, ανεμογεννήτριες κι έτσι θα πουλά ενέργεια στη ΔΕΗ. ( Όλη η βιομηχανία της Γερμανίας στηρίζεται σε ηλεκτρισμό, που παράγεται κατά κανόνα από λιγνίτη και άλλα ορυκτά. Οι ανεμογεννήτριες παίζουν δευτερεύοντα ρόλο, συμπληρώνοντας διαφημιστικά το οικολογικό προφίλ της χώρας).
Το νερό είναι επίσης πολύ φτηνό, οπότε πρέπει κι αυτό να ιδιωτικοποιηθεί. Οι τράπεζες πρέπει να ξεφορτωθούν τα ενυπόθηκα κόκκινα δάνεια, ιδίως τα στεγαστικά. Πρέπει λοιπόν να ξεπουληθούν σε ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια στο 25% της ονομαστικής αξίας τους, αλλά με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου. Με άλλα λόγια ,αν αυτές οι σκιώδεις τράπεζες δεν καταφέρουν να πάρουν τα λεφτά τους από τους πλειστηριασμούς των ακινήτων, με τα οποία είναι εγγυημένα τα δάνεια, θα τους τα δώσει το ελληνικό δημόσιο, το οποίο με τη σειρά του θα επιχειρήσει να τα πάρει από τον οφειλέτη. Και βέβαια και ο πιο καλόπιστος μπορεί να αναρωτηθεί, μα γιατί δεν περνούν αυτές οι ενυπόθηκες αξίες ακινήτων σ’ αυτό το ποσοστό του 30% από τις τράπεζες απευθείας στο ελληνικό Δημόσιο, το οποίο σε διακανονισμό με τον οφειλέτη να επιχειρήσει αυτό να πάρει το 40% του δανείου. Δηλαδή και να κερδίσει από την εξαγορά, και να μην πεταχτεί ο κοσμάκης στο δρόμο, Η απάντηση: είναι: ο καπιταλισμός των ημετέρων , που δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Διαφορετικά πώς θα κερδίσει το ξένο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και μάλιστα όταν εμείς εγγυούμαστε το κέρδος του;
Kατερίνη 7/10/ 2021
*Ο Γιώργος Βαζάκας είναι μέλος του Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο)
