Στη μνήμη του Ντίνου Παπακωνσταντίνου

Η αιφνίδια εκδημία του αγαπημένου μας Ντίνου το πρωινό της 2 Μαρτίου 2022, πλήγωσε την καρδιά συγγενών και φίλων με περισσή θλίψη.

Ο Ντίνος πορεύθηκε στις Αιώνιες Μονές. Ο χρόνος είναι αμείλικτος. Το Σάββατο 9 Απριλίου 2022, στον Ιερό Ναό της Αγίας Παρασκευής Κατερίνης, με την τέλεση του 40/ήμερου Μνημόσυνό του, η οικογένεια του εκλιπόντος, οι λοιποί συγγενείς και φίλοι, θα συμπροσευχηθούν για την όπως ορθά αναφέρει ο Υμνωδός «επ΄ ελπίδι αναστάσεως ζωής αιωνίου», στη δέηση περί των κεκοιμημένων.

Στο διάβα της ζωής του, με άοκνο συμπαραστάτη τον αγαπημένο του αδελφό, Χρήστο, ο Κωνσταντίνος (Ντίνος) Παπακωνσταντίνου, δικηγόρος, συγγραφέας και ποιητής, πορεύθηκε με πραότητα, ευγένεια, μειλίχιο χαρακτήρα, καλοσύνη. Εξέφραζε τις πνευματικές του ανησυχίες με σειρά ποιημάτων, δοκιμίων και γραφή σε πεζό λόγο. Με λυρισμό, συναίσθημα, ευαισθησία, τρυφερότητα. Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΔΡΟΜΗ Τούτες τις στιγμές, γυρίζω το χρόνο τρεις δεκαετίες πίσω.

Όταν ο Ντίνος κυκλοφόρησε σε εκδόσεις ΜΑΤΙ, την δεύτερη ποιητική σου συλλογή «Των ερώτων ο πρώτος». Δήλωσε τότε, ότι τον εκφράζουν πολλοί ποιητές του τελευταίου αιώνα.

Μα πιότερο ο αγαπημένος του Οδυσσέας Ελύτης, με την παρακάτω ρήση του Νομπελίστα να τον σημαδεύει. Ότι: «Και η ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό. Εγώ τον έχω δει από καταμεσής της θάλασσας.»

Ως μια ελεγεία ωδή στη μνήμη του αείμνηστου Ντίνου Παπακωνσταντίνου θα σταθώ στο στίχο της ποιητικής του συλλογής «Των ερώτων ο πρώτος» με τίτλο ¨Το παράπονο¨.

Αναφέρει:

Μην κλαίς έτσι που ακούς με να θρηνώ.
Της μαύρης μου καρδιάς μην κλαίς τον πόνο.
Άσε με στο σκοτάδι να χαθώ.
Ν΄ αντέξω έτσι τον ανελέητο το χρόνο.

Αλήθεια, ένας στίχος συνυφασμένος με την απώλεια του αειμνήστου, Ντίνου.

Γιατί ο εκλιπών δεν χάθηκε, δεν ξεχάστηκε. Αλλά και γιατί απλά οι νεκροί πεθαίνουν μόνο όταν λησμονούνται.

Ο αγαπημένος μας Ντίνος είναι αδύνατο να λησμονηθεί στο χρόνο.

Αιώνια η μνήμη του.

Γιάννης Τσιμπονίδης