Γράφει ο Ανδρέας Κατσιάπης – Γαλανός,Πτυχιούχος Θεολογικής Αθηνών, Δημοσιογράφος στην Κατερίνη.
Μεγάλη γιορτή σήμερα για την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ο Θεάνθρωπος Σωτήρας, ο Χριστός, μεταμορφώνεται ενώπιον δύο Προφητών και τριών εκ των Μαθητών του, επάνω στο όρος Θαβώρ.
Τί είναι όμως αυτή η μεταμόρφωση; Και γιατί η Εκκλησία αναδεικνύει και εορτάζει αυτό το γεγονός;
Αρχαίοι μύθοι και σύγχρονα παραμύθια
Το ρήμα «μεταμορφώνω» το βλέπουμε, συνήθως, σε αρχαίους ελληνικούς μύθους αλλά και σε νεότερα παραμύθια.
Για παράδειγμα, κατά τον αρχαίο μύθο, ο Δίας μεταμορφώνεται σε χρυσή βροχή προκειμένου να μπορέσει να περάσει από ένα μικρό άνοιγμα στην οροφή μεταλλικής φυλακής και να βρεθεί κοντά στη φυλακισμένη Δανάη.
Επίσης, σύμφωνα με ένα νεότερο παραμύθι, μάγισσα μεταμορφώνει κάποιον πρίγκηπα σε βάτραχο.
Και στις δύο περιπτώσεις, τόσο ο Δίας όσο και ο πρίγκηπας μεταβλήθηκαν σε κάτι που δεν ήταν…
Κατά μία έννοια, μεταμόρφωση μπορεί κανείς να δει και στις αποκριές, όπου μια μάσκα που συνοδεύεται από ένα ανάλογο ένδυμα είναι δυνατόν να αλλάξει, εξωτερικά, μια ανθρώπινη μορφή.
Ο Σωτήρας Χριστός φανέρωσε αυτό που ήταν!
Ωστόσο, ο Θεάνθρωπος Χριστός δεν παίζει θεατρικούς ρόλους, δεν είναι θεατρίνος, δεν είναι όμως και μάγος. Ο Χριστός, όταν λέμε ότι μεταμορφώνεται, αυτό που κάνει είναι να φανερώνεται, να αποκαλύπτεται!
Σύμφωνα με τον άγιο Ιωάννη Δαμασκηνό, την ώρα που μεταμορφώθηκε ο Θεάνθρωπος Χριστός, δεν προσέλαβε κάτι που δεν είχε, ούτε μεταβλήθηκε σε κάτι που δεν ήταν, αλλά φανέρωσε στους Μαθητές Του αυτό που ήταν! «Ουσιαστικά, όταν κάνουμε λόγο για Μεταμόρφωση, εννοούμε ότι έδειξε την δόξα της Θεότητός Του». (https://proskynitis.blogspot.com/2014/08/blog-post_97.html)
Η Μεταμόρφωση του Χριστού έγινε 40 ημέρες πριν από το Θείο Πάθος του, εορτάζεται δε 40 ημέρες πριν από την επίσης μεγάλη εορτή τού Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου), εορτή που είναι σαν τη Μεγάλη Παρασκευή.
Ο Χριστός, ως Θεάνθρωπος, γεννήθηκε φτωχός, έζησε ταπεινός ενώ σταυρώθηκε σαν κακούργος ανάμεσα σε δύο ληστές. Ωστόσο, στη Μεταμόρφωση αλλά και στην Πεντηκοστή, σ’ αυτές τις δύο κορυφαίες στιγμές ο Χριστός δείχνει το Φως του, τη Δόξα του, την αιώνια Βασιλεία του.
Τα κενά (άδεια) και τα καινά (καινούργια)!
«Εγώ που αλλάζω μορφήκι από στιγμή σε στιγμή θα χαθώ από προσώπου της γης στην κόψη μιας αστραπής μια μέρα θα εξαφανιστώ από τη νύχτα μεθάω και στο σκοτάδι γελάω βάζω μια μάσκα από φως και ξεχνώ».
(Τίτλος: Μεταμορφώσεις. 1991.Στίχοι – μουσική: Γιώργος ΡωμανόςΕρμηνεία: Βλάσης Μπονάτσος).
Συχνά, ο σύγχρονος άνθρωπος επιχειρώντας να ζήσει μια καλύτερη ζωή, επιδιώκοντας να βρει τον ορθό δρόμο και την αλήθεια, τελικά βρίσκεται σε σύγχυση, σε κρίση τής σκέψης η οποία συνήθως οδηγεί σε πολυδιάστατη Κρίση.
Με την εφαρμογή διαφόρων συστημάτων επιδιώκει να ευημερήσει, αλλά δεν τα καταφέρνει. Ακόμη και τα καλύτερα συστήματα μοιάζουν κενά, μοιάζουν άδεια για να τον οδηγήσουν στην ευημερία, επειδή ακριβώς ο άνθρωπος που χρησιμοποιεί τα συστήματα αυτά, συνήθως «δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει» (Διονύσης Σαββόπουλος). Το μεγάλο πρόβλημα λοιπόν δεν είναι τα συστήματα, αλλά ο άνθρωπος!
Στις σύγχρονες παγκόσμιες κοινωνίες υπάρχει πληθώρα «ηγετών» που γοητεύουν τούς ψηφοφόρους – πελάτες, αλλά υπάρχει σοβαρή έλλειψη φωτισμένων ηγετών που θα εμπνεύσουν τούς ανθρώπους, ώστε να τους καταστήσουν πολίτες.
Υπάρχει, λοιπόν, ένα κενό στις σύγχρονες πολιτικές, αυτοδιοικητικές, εκκλησιαστικές αλλά και παντός άλλου είδους ηγεσίες, σε παγκόσμιο επίπεδο.
Πρόκειται για ένα τεράστιο κενό που επείγει να καλυφθεί.
Οι άνθρωποι ζητούν το καινό (καινούργιο) για να καλύψουν το κενό (άδειο), αλλά δεν φαίνεται να το βρίσκουν, διότι σε πολλές ηγεσίες εκείνο που λείπει είναι το πραγματικό φως.
Οι μάσκες αλλάζουν συνεχώς αλλά συνεχώς αποκαλύπτεται και η κενότητα της σκέψης που οδηγεί σε λάθος επιλογές, σε λάθος δρόμους, σε συνεχείς κρίσεις.
Μεταμόρφωση ανθρώπων και κοινωνιών
Όπως προαναφέρθηκε, ωστόσο, οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη από μασκοφόρους ηγέτες στην Πολιτική, στην Αυτοδιοίκηση, στην Εκκλησία και αλλού.
Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη από Φωτισμένες προσωπικότητες, από προσωπικότητες του Πνεύματος, από ηγέτες που θα έχουν ως σκοπό τής ζωής τους όχι να υπηρετηθούν από τους ανθρώπους αλλά να υπηρετήσουν τούς ανθρώπους και τις ψυχοσωματικές τους ανάγκες.
Ακριβώς, δηλαδή, ό,τι έκανε ο Θεάνθρωπος Χριστός (σε πνευματικό επίπεδο, όχι σε πολιτικό επίπεδο).Εκείνο που λείπει από τον σύγχρονο κόσμο δεν είναι ούτε οι ιδέες, ούτε τα συστήματα.
Εκείνο που λείπει είναι το φως, το άπλετο φως, το ανέσπερο φως που φωτίζει και διαλύει τη σύγχυση του μυαλού, που διαλύει φόβους, που ξεδιαλύνει προβλήματα, που ερμηνεύει καταστάσεις, που εμπνέει, που οδηγεί στη λογική, που καθοδηγεί στη ζωή.
Με φως μεταμορφώνονται άνθρωποι, κοινωνίες και πολιτείες. Με φως αποκτάει νόημα η ζωή.
Με φως ανοίγονται πραγματικά νέοι ορίζοντες για μια νέα πραγματικότητα. Με φως σώζεται (και δεν χάνεται) ο κόσμος!
