Η Ελλάδα, χώρα ηρώων σε καιρούς πολέμου αλλά και σε καιρούς ειρήνης. Πάντοτε όμως, βρίσκεται σε καιρούς κρίσης. Σαν σήμερα, 12 Νοεμβρίου, πριν 80 περίπου έτη, ο πρώτος έλληνας πυροσβέστης, που υπηρέτησε στο Σώμα που αγάπησε, και στο βωμό της προστασίας για τη διάσωση των συνανθρώπων του, χάρισε την τελευταία πνοή της ζωής του, στο προσωπικό όραμα της προσφοράς και της θυσίας.
Πρόκειται για τον Πυροσβέστη Β΄ Τάξης Κωνσταντίνο Πούλιο, ο οποίος στις 12 Νοέμβρη 1942, μαζί με άλλους Πυροσβέστες, σπεύδει να κατασβήσει ένα φλεγόμενο κτίριο στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η πυρκαγιά έχει πάρει διαστάσεις και στην προσπάθεια κατάσβεσης της, ο Πούλιος καταπλακώνεται από μέρος του κτιρίου που γκρεμίζεται. Ανασύρεται σοβαρά τραυματισμένος από συναδέλφους του, μεταφέρεται στο Νοσοκομείο και μετά από λίγο σβήνει, ξεκινώντας να θεμελιώνει με τη θυσία του, το ΗΡΩΟΝ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ.
«Γιατί ενώ όλοι μαζί από κοινού πρόσφεραν στην υπηρεσία της πατρίδας τα σώματά τους, απολάμβαναν ατομικά κάθε ένας, σαν ανταμοιβή τρόπον τινά, τον έπαινο, ο οποίος δεν γερνάει ποτέ, και τον πιο επίσημο τάφο, που είναι δυνατόν να αποκτήσει άνθρωπος, δεν εννοώ δε τον τάφο, στον οποίο έχουν εναποτεθεί τα λείψανά τους, αλλά μάλλον τον τάφο, στον οποίο απομένει μετά θάνατον η δόξα τους και μνημονεύεται αιωνίως σε κάθε παρουσιαζόμενη κάθε φορά ευκαιρία είτε λόγου είτε έργου», μας υπενθυμίζει διαχρονικά και με τόσο γλαφυρό τρόπο ο μέγας της Αθήνας Περικλής.
Μια μέρα σαν τη σημερινή διαπιστώνει κανείς πως αν αυτή η μικρή αλλά σπουδαία χώρα επέζησε και ευδοκίμησε, το οφείλει στις θυσίες σημαντικών Ελλήνων, Ηρώων της Καθημερινότητας. Σε αυτούς που το ψυχικό σθένος τους υπερβαίνει το κρατικό καθήκον και τις επαγγελματικές επιταγές.
Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους και ας αφήσουμε το στίγμα μας στον τόπο ετούτο καθένας από τη θέση του και με τα έργα του.
