Σταματία Κυπαρίσση από την Κατερίνη
Ιωάννης Καλλιτσάρης
Τίποτα δεν έρχεται μόνο του στον πρωταθλητισμό και τίποτα δεν έρχεται εύκολα.
Η ταλαντούχα Σταματία Κυπαρίσση έφυγε νωρίς από την Κατερίνη και βαδίζει γρήγορα στα μονοπάτια των επιτυχιών. Με χαμόγελο, αισιοδοξία αλλά και πολύ δουλειά πάει κόντρα στις δυσκολίες της διαδρομής και κοιτάζει μπροστά ώστε να δικαιώσει όλα τα εγκωμιαστικά σχόλια που τη συνοδεύουν την τελευταία τριετία και που τη λογίζουν ως μια ακραία που θα αφήσει το στίγμα της τα επόμενα χρόνια. Με θέα τη θάλασσα η Κυπαρίσση μίλησε αποκλειστικά στο SDNA για όλα όσα έζησε και όσα αναμένει στο κοντινό μέλλον.
Η επιβλητική παρουσία της και τα μοναδικά σωματικά προσόντα της σε προκαταβάλουν από την αρχή για το ότι μιλάμε για ένα μεγάλο ταλέντο. Η Σταματία Κυπαρίσση έχει χαρακτηριστεί από μια πολύ μεγάλη μερίδα ανθρώπων του βόλεϊ ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της νέας γενιάς. Μέλος της εθνικής γυναικών από τα 16 (!) της, Κυπελλούχος Ελλάδας με τον ΠΑΟΚ και πλέον ενεργό μέλος της εθνικής. Η πρώτη της… έξοδος από τα σύνορα για χάρη της Κάποσβαρ στην Ουγγαρία δεν κράτησε πολύ αφού ένας σοβαρός τραυματισμός στη 2η κιόλας αγωνιστική την οδήγησε στο χειρουργείο αλλά αυτό είναι απλά μια κακή παρένθεση. Η Σταματία Κυπαρίσση είναι έτοιμη να αφήσει πίσω αυτή τη σελίδα και να επιστρέψει πιο δυνατή από ποτέ με στόχο μόνο την κορυφή.
Η πρώτη και βασική ερώτηση είναι πως είσαι αυτή την περίοδο; Πως πηγαίνει η αποκατάσταση μετά το χειρουργείο;
«Είμαι σε φάση ανάρρωσης. Έχω ξεκινήσει τις φυσιοθεραπείες και δόξα τω Θεώ όλα πηγαίνουν καλά. Ήταν δύσκολη περίοδος αυτή για εμένα. Μέχρι να μπω στο χειρουργείο αλλά και μετά, τις πρώτες μέρες μετά την εγχείρηση, ήταν λίγο ζόρικα τα πράγματα αλλά είμαι καλύτερα πλέον.»
Στην καριέρα σου όλα έγιναν νωρίς. Νωρίς βρέθηκες στη γυναικεία ομάδα του ΠΑΟΚ, νωρίς κατέκτησες τίτλο, πολύ νωρίς βρέθηκες στην εθνική γυναικών. Ζεις μια καριέρα στο fast forward;
«Η αλήθεια είναι ότι δε το καταλαβαίνω πολύ αυτό, απλά με πηγαίνει μόνο του. Εγώ κάνω αυτό που αγαπάω και προσπαθώ να το κάνω όσο γίνεται με μεγαλύτερη συνέπεια και από εκεί και πέρα έρχονται μόνα τους. Δε νιώθω ότι γίνονται όλα βιαστικά, ίσα ίσα νομίζω ότι τα ζω όλα και τα απολαμβάνω με το δικό τους ξεχωριστό τρόπο.»
Καλώς ή κακώς έχει συνδεθεί στενά με τον ΠΑΟΚ. Έζησες όλη αυτή την πορεία από το μηδέν μέχρι την κορυφή και την κατάκτηση του Κυπέλλου. Κοιτάζοντας το πλέον με απόσταση συνειδητοποιείς ότι όλη αυτή η πορεία που κάνατε μόνο απλή δεν ήταν.
«Είναι γεγονός πως δεν είναι κάτι μικρό ότι ο ΠΑΟΚ έκανε όλη αυτή την πορεία. Αν δεν υπήρχαν άνθρωποι όπως ο κύριος Αμοιρίδης που στηρίζει πάρα πολύ αυτή την ομάδα και γενικότερα το σύλλογο δε θα υπήρχε αυτή η πορεία. Παρόλα αυτά είμαι πολύ ευγνώμον και πολύ τυχερή που είμαι κομμάτι αυτής της ιστορίας και της προσπάθειας και για εμένα ο ΠΑΟΚ είναι η οικογένειά μου.»
Από την εποχή της Pre League, που βρέθηκε στον ΠΑΟΚ, μέχρι και την περσυνή χρονιά αλλά και τη φετινή που έχεις φύγει η ομάδα έχει έναν πολύ πλούσιο ελληνικό κορμό. Είναι η καλύτερη απάντηση για όσους δεν εμπιστεύονται το ελληνικό υλικό;
«Το πιστεύω πολύ αυτό και μάλιστα αυτό αποδείχθηκε το καλοκαίρι με την εθνική ομάδα που ο κύριος Αμποντάνσα έδειξε μεγάλη εμπιστοσύνη στις νεαρότερες αθλήτριες. Ο ΠΑΟΚ έχει μαζέψει πολλά από τα νέα ταλέντα του ελληνικού βόλεϊ και ήδη επενδύει πάνω σε αυτά και νομίζω ότι στο μέλλον θα επενδύσει ακόμα περισσότερο.»
Όταν μια αθλήτρια παίρνει ενεργό ρόλο σε μια ομάδα σαν τον ΠΑΟΚ από τα 17-18 της και κυνηγάει στόχους όπως η άνοδος αλλά και τίτλοι υπερισχύει το άγχος ή ο ενθουσιασμός.
«Δε γίνεται να μην υπάρχει άγχος. Το ιδανικό θα ήταν να είναι δημιουργικό το άγχος πάντα και προσπαθούμε για αυτό. Η απειρία παίζει ρόλο σε διοργανώσεις όπως το ευρωπαϊκό ή τον τελικό Κυπέλλου που παίξαμε. Όταν η ομάδα πρωταγωνιστεί και παίζει σε τέτοιες διοργανώσεις είναι πρωτόγνωρες εμπειρίες για έναν νέο αθλητή και είναι λογικό να υπάρχει άγχος αλλά και ενθουσιασμός.»
Όλη αυτή η εικόνα σου πάντως δεν πέρασε απαρατήρητη από τον κόουτς Ναράνχο. Και έχεις και μια ωραία ιστορία για την επιλογή σου στην τελική αποστολή για το Silver League του 2019 στην Πορτογαλία.
«Με καλέσανε τότε στην εθνική ομάδα και ήταν κάτι που δε το πίστευα. Είχα χαρεί πολύ που θα βρισκόμουν εκεί και που θα ήμουν μαζί με τα κορίτσια που τα έβλεπα τότε από την τηλεόραση. Ένιωθα από την πρώτη κιόλας μέρα σαν το σπίτι μου. Δεν ένιωθα ότι ήμουν η μικρότερη και ενσωματώθηκα αμέσως. Και ο προπονητής και οι παίκτριες βοήθησαν σε αυτό. Πριν κάνει τις τελικές επιλογές ο κόουτς με φώναξε στο γραφειάκι του και εκεί σκέφτηκα ότι θα με διώξει αλλά ήμουν ήδη ευχαριστημένη. Τελικά, όμως, μου είπε ότι θα είμαι στην αποστολή για τους αγώνες στην Πορτογαλία και εκεί έβαλα τα κλάματα.»
Η Ελλάδα ήταν πλήρως ανανεωμένη το περασμένο καλοκαίρι αλλά και απόλυτα επιτυχημένη. Ο Μαρσέλο Αμποντάνσα έφερε πολλά καινούργια δεδομένα στην εθνική;
«Έφερε εντελώς διαφορετική νοοτροπία. Πρώτη φορά δούλεψα με τόσο γρήγορους ρυθμούς και τόση ένταση, πολλές ώρες προπόνησης και τόση πειθαρχία. Άρχισα να σκέφτομαι διαφορετικά και νομίζω ότι με ωρίμασε πολύ όλη αυτή η προετοιμασία. Ήταν η πρώτη φορά που δούλευα τόσο σκληρά και για την εθνική ομάδα αλλά και γενικά και όλο αυτό με βοήθησε πολύ.»
Έχεις ήδη προλάβει να δουλέψεις με εξαιρετικούς προπονητές. Αμποντάνσα, Φενόλιο, Μάσεκ, Τάκης Φλώρος. Δε θα σε ρωτήσω ποιος σε επηρέασε περισσότερο στο παιχνίδι σου αλλά μιλάμε για ανθρώπους με διαφορετικές φιλοσοφίες;
«Ο καθένας ήταν πολύ διαφορετικός και με τελείως διαφορετική νοοτροπία και διαφορετικό τρόπο προσέγγισης πάνω στο βόλεϊ. Από κάθε έναν είχαν να πάρω κάτι που θα με βοηθούσε στην πορεία μου ωστόσο σαν άνθρωπο έχω μεγάλη αδυναμία στον κύριο Τάκη Φλώρο. Ήταν μάλιστα ο πρώτος προπονητής που είχα στα κλιμάκια και στην εθνική παγκορασίδων και τον έχω πολύ ψηλά.»
Μιλάει περισσότερο στο συναίσθημα του αθλητή ο Τάκης Φλώρος;
«Δεν ξέρω αλλά ξέρει πολύ καλά να “χειρίζεται” τους παίκτες του. Δεν ξέρω αν είναι σωστό το “χειρίζεται” αλλά έχει μεγάλη ηρεμία και σιγουριά. Δεν τον θυμάμαι ποτέ να φωνάζει, σου εμπνέει εμπιστοσύνη και αυτό θαυμάζω πιο πολύ σε αυτόν.»
Οπότε είσαι από τις αθλήτριες που εμπνέονται περισσότερο από έναν ήρεμο προπονητή χωρίς πολλές φωνές;
«Εξαρτάται, γιατί πάντα χρειάζεται να τα ακούσεις κάποιες φορές για να ξυπνήσεις. Θεωρώ ότι το πιο σημαντικό για έναν αθλητή είναι να του εμπνέει σιγουριά ο προπονητής, να ξέρει πως αυτό που του λέει είναι το σωστό και πως αν το κάνει θα υπάρχει αποτέλεσμα.»
Ο Αμποντάνσα πάντως έχει πει ότι αν αποκτήσεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση θα παίξεις σπουδαίο βόλεϊ.
«Η αυτοπεποίθηση νομίζω ότι φτιάχνεται κιόλας. Αυτό νομίζω ότι έρχεται όταν ζεις κάποιες καταστάσεις και ανάλογα πως τις αντιμετωπίζεις σου δίνει μεγαλύτερη σιγουριά για τη συνέχεια. Μετά από αυτό μπορείς να πεις ότι “ξέρω πως να το αντιμετωπίσω” και δε σε φοβίζει τίποτα άλλο.»
Επειδή στην Ελλάδα έχουμε τη συνήθεια να αλλάζουμε προπονητές συχνά πως το αντιμετωπίζει μια αθλήτρια όταν βρίσκεται στο μέσο της σεζόν με νέο προπονητή; Μιλάμε για reset. Πως λειτουργεί αυτό στους αθλητές;
«Οι προπονητές αλλάζουν γιατί κάτι δεν πάει καλά στην ομάδα χωρίς να είναι πάντα ο προπονητής το πρόβλημα. Όταν είσαι επαγγελματίας και είναι η δουλειά σου πρέπει να ανταπεξέλθεις σε αυτό το “challenge” και να προσαρμοστείς όσο καλύτερα γίνεται.»
Λένε συνήθως ότι τους τραυματισμούς τους αντιμετωπίζει ένας αθλητής διαφορετικά πιο νέος και διαφορετικά σε πιο προχωρημένη αγωνιστικά ηλικία. Παρόλα αυτά νομίζω ότι δεν έχασες την αισιοδοξία σου.
«Όταν τραυματίστηκα πέρασα πολλά σκαμπανεβάσματα. Μέχρι και σήμερα μπορεί να είμαι τη μια βδομάδα χάλια και την επόμενη να σκέφτομαι “θα πάνε όλα καλά Σταματία”! Θεωρώ ότι όσο πιο μικρός είσαι είναι καλύτερα γιατί έχεις χρόνο μπροστά σου να δουλέψεις και ο οργανισμός σου είναι πιο δυνατός. Σίγουρα υπάρχουν και εξαιρέσεις αλλά νομίζω ότι όταν είσαι νέος έχει περιθώρια να επιστρέψεις δυνατός.»
Η Κάποσβαρ, η ομάδα σου, πως το αντιμετώπισε όλο αυτό μαζί σου;
«Γενικά είχα συνηθίσει σε ένα κλίμα οικογενειακό σαν του ΠΑΟΚ όπου ακόμα και αν με ενοχλούσε μία τρίχα από το μαλλί μου θα ερχόταν γιατρός για να με δει. Θα έλεγα ότι είχα «κακομάθει» λίγο. Στην Ουγγαρία ένιωσα μόνη. Ήμουν άλλωστε καινούργια και ήμουν λίγο καιρό εκεί και έτσι δεν είχα πολλές κοντινές φίλες. Σίγουρα υπήρχε βοήθεια και ενδιαφέρον μέχρι ένα βαθμό αλλά ένιωσα αρκετά μόνη.»
Και ήταν μόλις η 2η αγωνιστική. Δεν είχες προλάβει να μπεις στο κλίμα του πρωταθλήματος για τα καλά.
«Ναι, δεν είχα μπει καλά στο κλίμα του πρωταθλήματος. Το πρώτο ματς το είχα χαρεί και ήταν μάλιστα κόντρα στη Μπεκέσκαμπα που έπαιζε η Μαρία Οικονομίδου. Ήταν λίγο διαφορετική η νοοτροπία τους πάντως.»
Το πρωτάθλημα Ουγγαρίας έχει πολύ ελληνικό στοιχείο, παίκτριες και προπονητές. Μας ταιριάζει; Μάλιστα στο παιχνίδι που τραυματίστηκες παίζατε κόντρα στη Βάσας του κόουτς Αθανασόπουλου.
«Δε θεωρώ ότι ταιριάζει αρκετά η νοοτροπία της Ουγγαρίας και ο τρόπος σκέψης με το δικό μας. Οι άνθρωποι είναι πιο αυστηροί, δε θεωρώ ότι είναι το κατάλληλο μέρος για τους Έλληνες.»
Καλύπτει τις απαιτήσεις μιας αθλήτριας ένα πρωτάθλημα όπως το ουγγρικό; Όσον αφορά τα επαγγελματικά συμβόλαια, τις συνθήκες, την οργάνωση.
«Οι συνθήκες είναι απόλυτα επαγγελματικές στην Ουγγαρία. Έχουν δύο γήπεδα, για προπόνηση και αγώνα, έχεις το γυμναστήριό σου, το σπα, έχεις πολλές ανέσεις και εγκαταστάσεις. Ωστόσο και στην Ελλάδα υπάρχουν ομάδες με καλές συνθήκες. Και στον ΠΑΟΚ είχαμε αρκετά καλή οργάνωση. Θεωρώ ότι το ελληνικό πρωτάθλημα έχει βελτιωθεί αρκετά και ίσως να είναι και καλύτερο.»
Θεωρείσαι ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της νέας γενιάς. Παρόλα αυτά στο ελληνικό πρωτάθλημα ήταν δύσκολο να βρεις θέση βασικής ακραίας σε ομάδα πρωταθλητισμού. Μιλάμε για τη μεγαλύτερη παθογένεια του ελληνικού βόλεϊ;
«Αυτό δεν είναι δικιά μας επιλογή. Έχει να κάνει με την εμπιστοσύνη του προπονητή, τη σιγουριά και τις απαιτήσεις της ομάδας γιατί έχει ανέβει το επίπεδο και τα ρόστερ των κορυφαίων ομάδων αποτελούνται από έμπειρες αθλήτριες με μεγάλες παραστάσεις. Πολύ πιο δύσκολα θα εμπιστευτεί ένας προπονητής μια νεαρή αθλήτρια για να της δώσει την ευκαιρία να παίξει σε σημαντικά παιχνίδια.»
Στο εξωτερικό πάντως σαν δίνονται ευκαιρίες. Ίσως και τα Ευρωβόλεϊ που συμμετείχατε να έπαιξαν το ρόλο τους.
«Καμιά φορά μιλάμε για το εξωτερικό και νομίζουμε ότι όλα εκεί είναι τέλεια ενώ δεν είναι έτσι. Ίσως να εμπιστεύονται λίγο περισσότερο τα νέα παιδιά αλλά πιστεύω ότι παντού υπάρχει η ανασφάλεια να εμπιστευτούν νέες αθλήτριες.»
Μπορεί στην Ελλάδα μια αθλήτρια του βόλεϊ να έχει υψηλούς στόχους; Βέβαια, το ελληνικό πρωτάθλημα έχει αναβαθμιστεί αρκετά σε πολλούς τομείς τα τελευταία χρόνια ωστόσο είναι δύσκολο να ανταγωνιστεί πολλές από τις ευρωπαϊκές λίγκες.
«Η αλήθεια είναι ότι από τις Ελληνίδες αθλήτριες δε λείπει κάτι όσον αφορά τα προσόντα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια στην εθνική ομάδα έχει πολλές αθλήτριες που τα προσόντα τους μπορείς να τα δεις σε αθλήτριες παγκόσμιας κλάσης, όπως είναι και η Μάρθα Ανθούλη που είναι 2 μέτρα και είναι γεννημένη του 2004. Δε θεωρώ ότι λείπουν τα χαρακτηριστικά καλής αθλήτριας από τις Ελληνίδες.»
Είναι ένα ταξίδι το βόλεϊ πάντως; Και με τον ΠΑΟΚ και με την Εθνική αλλά και με την Κάποσβαρ έχει βρεθεί σε πολλά και διάφορα μέρη. Έχεις καλύψει κάποιους από τους ταξιδιωτικούς σου στόχους;
«Το περασμένη καλοκαίρι με την εθνική πήγαμε σε πολλά μέρη. Πήγαμε στην Αλγερία, στην Αφρική, κάπου που δεν πίστευα ότι θα πάω ποτέ! Πήγαμε στη Νορβηγία που επίσης δεν πίστευα ότι θα πάω! Έχει τη δυσκολία και την κούραση αλλά γνωρίζεις τόσα πράγματα και τόσες χώρες που αυτό με γεμίζει σαν άνθρωπο.»
Οι Μεσογειακοί Αγώνες ήταν σαν μια εισαγωγή για ότι ακολούθησε με την εθνική. Μπορέσατε να το χαρείτε ή υπήρχε πίεση;
«Η προετοιμασία για τους Μεσογειακούς ήταν δύσκολη αλλά το ευχαριστηθήκαμε από την άποψη ότι ήμασταν πρώτη φορά ενεργά μέλη μέσα στην ομάδα. Υπήρχε αυτή η πίεση αλλά νομίζω ότι το χαρήκαμε.»
Είναι δύσκολο να βρεθεί μια ελληνική ομάδα βόλεϊ στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά οι Μεσογειακοί είναι μια μικρογραφία τους. Το νιώσατε όλο αυτό το κλίμα;
«Εκεί που ένιωσα το πιο έντονο συναίσθημα ήταν στην τελετή έναρξης. Υπήρχε τόσος κόσμος και τόση ζεστασιά στην παρέλαση που ήταν τρομερό.»
Πότε έφυγες από την Κατερίνη για χάρη του βόλεϊ;
«Έφυγα όταν ήμουν πρώτη Λυκείου για να παίξω στον ΠΑΟΚ.»
Πως ήταν αυτή η μετάβαση;
«Πάνω στον ενθουσιασμό και τη χαρά μου και κάνοντας αυτό που αγαπάω δεν ένιωθα κούραση ή δυσκολία.»
Ως άνθρωπος από περιοχή της Μακεδονίας, επιβεβαιώνεις ότι και οι εσείς από την Κατερίνη νιώθετε λίγο Θεσσαλονικείς;
«Πλέον όταν με ρωτάνε από που είμαι μπορεί να πω και από Θεσσαλονίκη! Καμιά φορά τους κατατοπίζω πιο εύκολα έτσι. Πέρασα, όμως, πέντε χρόνια στη Θεσσαλονίκη οπότε είναι ένα κομμάτι μου και από εκεί πλέον.»
Η παρουσία της εθνικής στο επόμενο Ευρωπαϊκό είναι το καλύτερο κίνητρο για να βάλεις τα δυνατά σου να επιστρέψεις υγιής;
«Το Ευρωπαϊκό το περίμενα πως και πως. Χάρηκα πάρα πολύ που έγινε όλη αυτή η προσπάθεια το καλοκαίρι, που προκριθήκαμε και που ήμουν ενεργή σε αυτή την προσπάθεια. Είναι ένα μεγάλο κίνητρο αλλά θέλει προσοχή γιατί αν βιαστώ να μπω στο γήπεδο μπορεί αν έχει αντίστροφα αποτελέσματα και θέλει πολύ υπομονή.»
Έχεις ήδη πολλές μεγάλες παραστάσεις και επειδή στο επόμενο Ευρωπαϊκό είσαστε σε δύσκολο όμιλο έχεις κάποια αγαπημένη αθλήτρια ή κάποια που να ήθελες να αντιμετωπίσεις;
«Από τις αγαπημένες μου αθλήτριες είναι η Αρίνα Φεντοροφτσέβα. Νομίζω είναι και ένα χρόνο μικρότερή μου. Παίζει στη Φενέρμπαχτσε και είναι εκπληκτική.»
Παρακολουθείς άλλα αθλήματα; Όταν ήσουν στον ΠΑΟΚ πήγαινες στην Τούμπα;
«Ποδόσφαιρο έβλεπα αναγκαστικά, πήρα το μικρόβιο από τον πατέρα μου και όταν είχε κάποια ντέρμπι στην Τούμπα πήγαινα. Αλλά ίσως να βλέπω λίγο πιο συχνά μπάσκετ.»
Το μικρόβιο του βόλεϊ αντίστοιχα πως ήρθε;
«Αυτό έγινε λόγω της αδερφής μου. Πήγαινα για παρέα στην αδερφή μου μέχρι που με είδε ο προπονητής της και με ρώτησε γιατί δεν ξεκινάω. Δοκίμασα και τελικά μου άρεσε!
Πηγή: sdna.gr
