Ξεκίνησε την τοξοβολία στον Γ.Α.Σ. Αρχελάου Κατερίνης σε ηλικία 8 ετών, το 2005 πήρε μεταγραφή στον Σκοπευτικό Όμιλο Αποφοίτων Α.Π.Θ. (ΣΚ.Ο.Α.Α.Π.Θ.) και από το 2010 είναι μέλος του Συλλόγου ΑμεΑ «ΔΟΞΑ» Μακεδονίας Θράκης. Το 2016 ήταν λαμπαδηδρόμος στην Κατερίνη και εδώ και 11 χρόνια, βρίσκεται στις πρώτες θέσεις στα Πανελλήνια Πρωταθλήματα, Ανοιχτού (70 μ.) και Κλειστού (18 μ.) χώρου, σε αρτιμελείς, αλλά και Άτομα με Αναπηρία. Είναι μέλος της Εθνικής Παραολυμπιακής Ομάδας, κρατάει το Πανελλήνιο ρεκόρ, 619/720 στα 70 μέτρα, στην κατηγορία των ΑμεΑ, το οποίο έχει «σπάσει» 3 φορές και από το 2011 είναι σταθερά μέλος της Εθνικής Ομάδας Α.με.Α., με συμμετοχές σε Grand Prix, Πανευρωπαϊκά /Παγκόσμια Πρωταθλήματα και συμμετοχή στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Ρίο το 2016.
«….σχόλια, βλέμματα και αμέτρητα ερωτήματα κάποιων, είναι απίστευτα ψυχοφθόρα και οριακά, άδικο φορτίο για ένα παιδί…..»
Ο λόγος, για την Δωροθέα Ποιμενίδου, από τον Κορινό Πιερίας. Γεννήθηκε με φωκομέλεια και από ενός έτους, φοράει τεχνητά/ πρόσθετα μέλη. Είναι όμορφη, έξυπνη, δραστήρια, χαρισματική. Η Δωροθέα, δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση, όχι μόνο γιατί είναι αθλήτρια παγκοσμίου βεληνεκούς με πολλές διακρίσεις, αλλά για τα όσα έχει καταφέρει συνολικά. Η αποκαλούμενη από τους φίλους της, «κούκλα» της τοξοβολίας και της ζωής, μιλάει για τους ανθρώπους της ζωής της, για τα παιδικά της χρόνια και για πρώτα της βήματα στην τοξοβολία «Η καταγωγή και το πατρικό μου είναι στον Κορινό Πιερίας και τα τελευταία 8 χρόνια ζω στη Θεσσαλονίκη. Οι γονείς μου είναι ο Δημήτρης Ποιμενίδης και η Λαρίσα Κουκίδου και έχω μία αδερφή κατά 3 χρόνια μικρότερη, την Άννα. Τοξοβολία έκανε ο θείος μου, Ιορδάνης Ποιμενίδης, ο οποίος με είχε παροτρύνει να δοκιμάσω το άθλημα και έτσι το 2003 σε ηλικία 8 χρονών, ξεκίνησα τοξοβολία στον Γ.Α.Σ. Αρχελάου Κατερίνης. Έχω κινητική αναπηρία, φοράω προσθετικά πόδια και αυτό σημαίνει ότι το πρώτο πράγμα που κάνω κάθε πρωί, είναι να βάλω τα προσθετικά και κάθε βράδυ το τελευταίο πράγμα που κάνω, είναι να τα βγάλω, να τα καθαρίσω και να τα ετοιμάσω για την επόμενη ημέρα…… Ένα παιδί ΑμεΑ, θεωρώ ότι συνειδητοποιεί από μικρή ηλικία, την ατομική του υπόσταση στην κοινωνία. Πέρα από το φύλλο του, την κατάσταση της οικογένειας του και το τι συμβαίνει τριγύρω του όπως είθισται, έχει να αντιμετωπίσει την αναπηρία του σε συνδυασμό με τον εαυτό του/την οικογένειά του/ το σχολείο/ τους φίλους/ την κοινωνία. Διάφορα θέματα που προκύπτουν, όπως σχόλια, βλέμματα, πολλά «πως» και «γιατί» και «τι θα γινόταν αν» και «πως θα είναι μετά» και αμέτρητα άλλα ερωτήματα, είναι απίστευτα ψυχοφθόρα και οριακά, άδικο φορτίο για ένα παιδί που η φύση του το θέλει να είναι ανέμελο, να παίζει και να ανακαλύπτει τον κόσμο και μετά τον εαυτό του μέσα σ’ αυτόν και όχι το αντίθετο. Προσωπικά μιλώντας, τολμώ να πω ότι είναι μία χαοτική και μοναχική διαδικασία. Φίλοι και οικογένεια δε με αφήνουν ποτέ να το περάσω μόνη και πάντα είναι δίπλα μου».
«….έχω περάσει μεγάλες περιόδους με πόνους…»
Αντιμετωπίζει με περίσσιο θάρρος τη ζωή και αποτελεί παράδειγμα θέλησης, ψυχικής δύναμης και μίμησης για τις μάχες που δίνει σε καθημερινή βάση και που μόνο η ίδια ξέρει να κερδίζει «Από μικρή όπως σας είπα, ασχολήθηκα με την τοξοβολία, που λάτρεψα από την πρώτη στιγμή. Το 2005 πήρα μεταγραφή στο σωματείο μου ΣΚ.Ο.Α.Α.Π.Θ., με έδρα τη Θεσσαλονίκη και για 8 χρόνια πηγαινοερχόμουν 3-4 φορές την εβδομάδα για προπονήσεις, ώσπου το 2013 πέρασα φοιτήτρια στη σχολή Καλών Τεχνών στο Α.Π.Θ. και εγκαταστάθηκα μόνιμα. Ο δάσκαλος και προπονητής μου είναι ο Ομοσπονδιακός Αλέξανδρος Νασούλας με συμμετοχή σε 5 Ολυμπιακούς και 4 Παραολυμπιακούς Αγώνες. Τα σωματεία μου είναι δύο γιατί με τον ΣΚ.Ο.Α.Α.Π.Θ. αγωνίζομαι με τους αρτιμελείς, ενώ με τη ‘’ΔΟΞΑ’’ Μακεδονίας-Θράκης, αγωνίζομαι με τα Α.με.Α….. Είμαι δραστήρια όλη την ημέρα, ακολουθώ ρυθμούς αρτιμελών, σίγουρα προσπαθώντας παραπάνω και έχοντας στο νου ότι πρέπει να προσέχω και να ξεκουράζομαι στο ενδιάμεσο, για να έχω δυνάμεις. Δεν είναι πάντα εύκολο, έχω περάσει μεγάλες περιόδους με πόνους, φλεγμονές στα κολοβώματα, κούραση και εξάντληση. Τότε παίρνω το χρόνο μου να ανασυγκροτηθώ και να επανέλθω στην καθημερινότητα μου».
«…νους και σώμα σε απόλυτη αρμονία, έχουν ως αποτέλεσμα την επίτευξη της τέλειας βολής»
Η Δωροθέα ποτέ δεν αντιμετώπισε τις δυσκολίες της ζωής, ως εμπόδιο για να ακολουθήσει τα όνειρα της. Είναι ένα κορίτσι που σε εκπλήσσει με το χαμόγελο, την ευγένεια και την αισιοδοξία της. Το χαμόγελο της γίνεται ακόμη πιο δυνατό όταν μιλάει για το πάθος της, την τοξοβολία και την έννοια της δυϊστικής αντίληψης, που καθορίζεται από τη συνύπαρξη του σώματος και της ψυχής : «Η τοξοβολία είναι ένα ανηφορικό μονοπάτι όπου ο αναβάτης χρειάζεται να είναι εξοπλισμένος με υπομονή και επιμονή, αποφασιστικότητα και προσήλωση, εγκράτεια και ταπεινότητα, ψυχική σταθερότητα και πίστη.
Ο αναβάτης/τοξοβόλος, όταν φτάσει στην κορυφή του μονοπατιού, τον περιμένει ένα αίσθημα απελευθέρωσης και ολοκλήρωσης. Η τοξοβολία είναι το κατεξοχήν δυϊστικό άθλημα όπου νους και σώμα σε απόλυτη αρμονία, έχουν ως αποτέλεσμα την επίτευξη της τέλειας βολής. Μοναδικό βίωμα και εμπειρία για κάποιον που ασχολείται ειλικρινά και αμετάκλητα. Στο πρακτικό κομμάτι, είναι ένα άθλημα που απαιτεί -προφανώς- εξοπλισμό και την ανανέωσή του, όποτε κρίνεται απαραίτητο, όπως επίσης, μετακινήσεις/διαμονές για αγώνες. Άρα το κόστος είναι κάτι που πρέπει να υπάρχει κατά νου, κυρίως σε πιο σοβαρό βαθμό ενασχόλησης με το άθλημα. Σε υψηλό επίπεδο, οι συμμετοχές σε Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα, οι διεθνείς φιλίες με αθλητές που θα δημιουργηθούν και οι χώρες που φιλοξενούν κάθε διοργάνωση, ολοκληρώνουν το πακέτο εμπειρίας που προσφέρει η τοξοβολία.
«Είμαι σε ετοιμότητα……»
Όταν συνδυάζεις την αγάπη με την θέληση, το αποτέλεσμα είναι σίγουρα συγκλονιστικό. Η Δωροθέα με δύναμη, επιμονή, θέληση και αγάπη γι αυτό που κάνει, αλλά και με την κάθε προσπάθεια, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, κερδίζει καθημερινά τον αγώνα της ισότιμης συμμετοχής και της ελπίδας και θέτει καινούργιο στόχο κάθε φορά. «Οι διακρίσεις μου στην τοξοβολία με έκαναν να συνειδητοποιήσω τη δυναμικότητα του χαρακτήρα μου και να αποκτήσω ουσιαστική αυτοπεποίθηση του είναι μου, συνδυαστικά με το άθλημα. Κοιτώντας πίσω, πιάνω τον εαυτό μου να λέει μύχια, ένα μπράβο, το πάλεψες και τα κατάφερες. Κοιτώντας στο τώρα και με τέτοιο υπόβαθρο, νιώθω ότι μπορώ. Μπορώ να αγκαλιάσω κάθε πτυχή, είτε έχει τον απόηχο της νίκης είτε της ήττας, γιατί και τα δύο συμβάλλουν στην εξέλιξή μου που θεωρώ το σημαντικότερο όλων… Στόχος μου είναι οι Παραολυμπικοί Αγώνες στο Τόκιο. Για να φτάσω εκεί, πρέπει να λάβω μέρος στους προκριματικούς που φαινομενικά έχουν προγραμματιστεί να γίνουν τους επόμενους μήνες, χωρίς όμως να είναι απόλυτα σίγουρο λόγω της επικαιρότητας. Είμαι σε ετοιμότητα….. Στόχος μου είναι να μπορώ να απολαμβάνω την τοξοβολία και να μην σταματήσει ποτέ να με εξιτάρει. Να έχω υγεία και ευδαιμονία, να είμαι χαρούμενη και να μπορώ να απολαμβάνω γεμάτες στιγμές με τους ανθρώπους μου».
«….είχα φτάσει σε σημείο να μην μπορώ να σταθώ όρθια από τον επίπονο σωματικό πόνο….»
Άτομο με ευαισθησίες, ικανότητες και ταλέντο, γεμάτη αυτοπεποίθηση η «κούκλα» της τοξοβολίας, δεν σταματά να μας εκπλήσσει με το χαμόγελο και την αισιοδοξία της, ακόμη και όταν αναφέρεται στις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο «στίβο» του αθλητισμού, που τόσο λατρεύει. Αγωνίστηκε με τον μεγαλύτερο αντίπαλο, τον εαυτό της και απέδειξε περίτρανα, πως τίποτα δεν είναι αδύνατο: «Θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη φορά στην καριέρα μου που σκέφτηκα να παρατήσω αγώνα, ήταν λόγω φριχτού πόνου που είχα στο πόδι. Δεν άντεχα ούτε να στέκομαι όρθια, ούτε να κάθομαι, είχα φτάσει σε σημείο να μην μπορώ εγκεφαλικά να απομονώσω τον πόνο και να συγκεντρωθώ στις βολές μου. Πάρα ταύτα, συνέχισα (ακόμα απορώ πως) και ολοκλήρωσα τον αγώνα μου. Έχω βιώσει απίστευτη ταλαιπωρία, άσχημη ψυχολογική κατάσταση, ακραίες καιρικές συνθήκες και κακουχίες αλλά προσωπικά θεωρώ τον επίμονο σωματικό πόνο, το χειρότερο που θα μπορούσε να μου συμβεί κατά τη διάρκεια ενός αγώνα».
«Είναι νίκη να βρίσκεται στο γήπεδο, παρά την όποια σου κατάσταση…»
Με πολλές συμμετοχές και διακρίσεις εκπροσωπώντας την Ελλάδα σε διεθνή και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, παροτρύνει όλους τους νέους, να ασχοληθούν με την τοξοβολία. Παράλληλα, δίνει ένα ισχυρό μήνυμα ισότιμης συμμετοχής στα άτομα με αναπηρίες, όχι μόνο στον επαγγελματικό στίβο της τοξοβολίας και γενικότερα του αθλητισμού, αλλά και στον κοινωνικό στίβο της ζωής «Μέσω του αθλητισμού ο νέος, θα αποκτήσει άλλα ερεθίσματα. Είναι νίκη να βρίσκεται στο γήπεδο, παρά την όποια του κατάσταση. Είναι δώρο να γνωρίσει κ άλλους ανθρώπους που θα κοιτάξουν πρώτα την προσωπικότητα, θα ενδιαφερθούν σε ανθρώπινο επίπεδο και θα μοιραστούν αθλητικές εμπειρίες και συγκινήσεις. Ένα από τα πολλά θετικά της τοξοβολίας, είναι η άμεση επίτευξη του στόχου. Σκόπευση-Απελευθέρωση-Αποτέλεσμα βολής, πάνω στον στόχο. Θεωρώ ότι είναι μια παρακίνηση ωφέλιμη, πρωτίστως στον ψυχισμό του παιδιού και δευτερευόντως υπό το πρίσμα του γοήτρου. Κάθε άθλημα έχει τη γοητεία του, οπότε αυτό που θα συμβούλευα, είναι η γενικότερη επαφή με τον κόσμο του αθλητισμού και όπου νιώσει το παιδί ότι ανήκει, όπου νιώθει καλά και χαρούμενο, με αυτό να καταπιαστεί.
«για την πολιτεία: στήριξη = μετάλλιο πρώτα ….»
Στα 26 της χρόνια κατάφερε και είναι πρωταθλήτρια τοξοβολίας, μέλος της Εθνικής Παραολυμπιακής ομάδας και σπουδάστρια πλέον, στο τμήμα Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής στο Α.Π.Θ. Το πάθος της και οι συνεχείς μάχες και νίκες της, προδιαγράφουν ένα λαμπρότερο μέλλον τόσο στον αθλητισμό, όσο και στη ζωή, με «άγρυπνους φρουρούς» συναισθηματικά και οικονομικά, τους γονείς της. Το μόνο παράπονο που εκφράζει όμως, είναι η επιφανειακή στάση της πολιτείας, σε κάθε έκφανση και στάδιο της αθλητικής πορείας των ατόμων με αναπηρίες: «Οι αθλητές χρειάζονται την στήριξη της πολιτείας και των χορηγών, πριν από κάποια μεγάλη διάκριση. Στην Ελλάδα ισχύει στήριξη = μετάλλιο πρώτα, γνωστό το ποιηματάκι. Πέρα από την μετακίνηση, την διαμονή και την διατροφή όταν έχουμε κάποιον μεγάλο αγώνα, όλη την υπόλοιπη χρονιά πορεύομαι στηριζόμενη στις δικές μου δυνάμεις και των γονιών μου, οι οποίοι στερούνται για να μπορώ να κάνω τοξοβολία».
Η φιλία για την Δωροθέα, είναι μια από τις ομορφότερες εμπειρίες στη ζωή της. θεωρεί την φιλία πολύτιμη και σημαντική και νιώθει περήφανη και τυχερή για τους ανθρώπους που έχει γύρω της. Παρά το απαιτητικό της πρόγραμμα με τις προπονήσεις και το διάβασμα, καταφέρνει, ακόμη και μέσω της πανδημίας, να επικοινωνεί, να ανταλλάσσει προβληματισμούς και να «διασκεδάζει» μαζί τους, είτε μέσω viber, είτε μέσω ολιγομελής συνευρέσεις ξεσηκώνοντας τον κόσμο με γέλια και το πάθος τους για τη ζωή. Για την Δωροθέα οι φίλοι είναι συνοδοιπόρος όχι μόνο στις εύκολες και στις ευχάριστες στιγμές, αλλά και στις δύσκολες και αναπόφευκτες περιόδους της ζωής της: «Οι φίλοι μου με στηρίζουν απεριόριστα και χαίρονται από καρδιάς με την αθλητική μου πορεία, με κάθε διάκριση και μετάλλιο που κατακτώ. Καμαρώνουν και νιώθουν υπερηφάνεια. Είναι κοντά μου σε κάθε απαιτητική προετοιμασία, είναι φορές που μου προτείνουν να με βοηθήσουν με τις μετακινήσεις μου στο γήπεδο, για να με ξεκουράσουν. Συγκινούμαι όσο σκέφτομαι πόσο καλά παιδιά είναι, πόσο μ αγαπάνε και πιστεύουν σε μένα. Τους εκτιμώ, τους ευχαριστώ και τους αγαπώ τόσο πολύ…».
Υ.Γ. Με την αγαστή συνεργασία και συνδυασμό αγάπης, θέλησης και πίστης, η Δωροθέα Ποιμενίδου, αποδεικνύει σε όλους εμάς, πως τίποτα δεν είναι αδύνατο και η κάθε αναπηρία, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Δίνοντας το ισχυρό μήνυμα ισότιμης συμμετοχής των ΑμεΑ, όχι μόνο στον επαγγελματικό αλλά και στον κοινωνικό στίβο της ζωής, κανείς δεν έχει να ζηλέψει τίποτα και από κανέναν. Πως τίποτα δεν είναι αδύνατο, αρκεί να πιστεύει κάποιος στον εαυτό του !!!!!
ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ…
